Σκληρό μήνυμα στον Κυριάκο Μητσοτάκη στέλνει ο διευθυντής της Καθημερινής Αλέξης Παπαχελάς, καθώς με αφορμή τα συλλαλητήρια καταλογίζει στην κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό αλαζονεία, έλλειψη ενσυναίσθησης και επικοινωνιακά παιχνίδια.
Στο άρθρο του ο Αλέξης Παπαχζελάς επισημαίνει ότι αν και πολλοί που βρέθηκαν στα συλλαλητήρια όταν θα βρεθούν μπροστά στο δίλημμα της κάλπης θα επιλέξουν πάλι Μητσοτάκη, εν τούτοις η αγανάκτηση θα παραμείνει και θα διογκωθεί και μπορεί να οδηγήσει σε αντισυστημική ψήφο.
Στην κατακλείδα του άρθρου του ο διευθυντής της Καθημερινής “συστήνει” στους διαμαρτυρόμενους δεξιούς να αλλάξουν στάση ώστε να πάψουν να θεωρούνται δεδομένοι, αν θέλουν να επηρεάσουν την αλλαγή της πορείας της κυβέρνησης και της χώρας.
Επίσης, ο Αλέξης Παπαχελάς θέτει τον Κυριάκο Μητσοτάκη προ των ευθυνών του και του ζητά να αναμετρηθεί με τον εαυτό του και τις προσδοκίες που τον ανέβασαν στην εξουσία.
Το άρθρο τιτλοφορείται “Το ηχηρό μήνυμα της οργής”, αλλά δόκιμος θα ως τίτλος και η κατακλείδα του άρθρου ” πότε στον διάολο θα μπορέσει να αλλάξει αυτή η χώρα;”.
Αξίζει να σημειωθεί ότι αυτή τη φορά, στο άρθρο του ο Αλέξης Παπαχελάς δεν έχει κρυμμένα μηνύματα αλλά περιλαμβάνει πρόδηλες αλήθειες, ενώ χωρίς περιστροφές είναι και το μήνυμά του στον Κυριάκο Μητσοτάκη. Είναι όμως μια από τις λίγες φορές που δεν απευθύνεται μόνο στο πολιτικό προσωπικό, αλλά ταυτόχρονα και στην κοινωνία.
Με δεδομένη την επιρροή της Καθημερινής στις ελίτ και τους ψηφοφόρους της Νέας Δημοκρατίας, η παρέμβαση του Αλέξη Παπαχελά δεν είναι μόνο σκληρή και ηχηρή, αλλά ουσιαστική καθώς μπορεί -υπό τις τρέχουσες συνθήκες- να αποτελέσει το προοίμιο για την έναρξη των διεργασιών εσωτερικής μετάβασης…
Το άρθρο του Αλέξη Παπαχελά
Το ηχηρό μήνυμα της οργής
Η Ελλάδα βρίσκεται συχνά σε σταυροδρόμια. Υπάρχουν στιγμές στην Ιστορία μας που νιώθει κανείς ότι η χώρα μπορεί είτε να κατρακυλήσει με φόρα και μανία αυτοκαταστροφής στον γκρεμό είτε να ανασυνταχθεί και να πάει μπροστά. Είναι στιγμές που ο θυμός μάς θολώνει το μυαλό και μας κάνει να λειτουργούμε με άκρατο συναισθηματισμό και αχαλίνωτο πάθος. Ημασταν έτσι πριν από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τα οποία έχουν «τρελάνει» παραδοσιακά ορθολογικές κοινωνίες. Θα μπορούσαμε εύκολα, στην εποχή της παγκόσμιας τρέλας, να φύγουμε από τις ράγες της λογικής και να μπούμε σε μια φάση ακυβερνησίας και χάους.
Η ελληνική κοινωνία ξέρει, όμως, πια να αποφεύγει τις καταστροφές, ίσως γιατί πέρασε ξυστά από μία πριν από δέκα χρόνια. Εχουμε ωριμάσει.
Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει ότι ο θυμός δεν είναι τεράστιος ή ότι θα είναι περαστικός. Οι μεγάλες συγκεντρώσεις για τα Τέμπη κατόρθωσαν το ακατόρθωτο: κατέβασαν στους ίδιους δρόμους τους οπαδούς και του «Ναι» και του «Οχι», όσους υπερασπίζονται την αδράνεια, αλλά και όσους θέλουν η χώρα να αλλάξει πιο γρήγορα και αποτελεσματικά. Ανθρωποι που δεν κατεβαίνουν ποτέ σε συγκεντρώσεις περπάτησαν χιλιόμετρα για να είναι εκεί. Δεν τους ταίριαζαν τα πανό, που μοιάζουν με σκηνικά τα οποία ανασύρονται κάθε τόσο από τις αποθήκες για το ίδιο έργο που παίζεται πενήντα χρόνια. Ηθελαν, ωστόσο, να δώσουν το πιο ηχηρό μήνυμα στον πρωθυπουργό. Τα Τέμπη συμπυκνώνουν όλα όσα τους θυμώνουν σε σχέση με την κυβέρνηση: αλαζονεία λόγω απουσίας αντιπάλου, έλλειψη ενσυναίσθησης, ψευδαίσθηση ότι όλα μπορούν να κρυφτούν με μια επικοινωνιακή κυριαρχία, πασαλείμματα σε κρίσιμους τομείς με πυροτεχνήματα τύπου επιτελικού κράτους, συμβιβασμούς με το παλαιοκομματικό σύστημα διακυβέρνησης της χώρας, βολική χρήση ζωτικών θεσμών.
Οι πολίτες εμπιστεύθηκαν τον κ. Μητσοτάκη μετά τα επικίνδυνα ακροβατικά του ΣΥΡΙΖΑ γιατί θεώρησαν ότι έχουν απέναντί τους έναν πολιτικό-τεχνοκράτη, που θα μπορούσε να τους εγγυηθεί τα στοιχειώδη. Στα Τέμπη, η εμπιστοσύνη τους κατέρρευσε, γιατί είναι πολύ βασικό να νιώθεις ότι το παιδί σου μπορεί να πάει στην πόλη όπου σπουδάζει με το τρένο χωρίς να κινδυνεύει από τις συσσωρευμένες αμαρτίες του πολιτικού μας συστήματος. Η οργή κλιμακώθηκε από τους άγαρμπους χειρισμούς, από την άρνηση να γίνει αντιληπτός ο θυμός, από την πολιτική ατιμωρησία και από το απίστευτο γεγονός ότι, επί δύο χρόνια και μέχρι να βγει το πόρισμα, δεν υπήρχαν καθαρές απαντήσεις για το τι συνέβη.
Πολλοί από τους πολίτες που κατέβηκαν στον δρόμο γνωρίζουν καλά ότι δεν θα έχουν άλλη επιλογή πέραν του κ. Μητσοτάκη όταν θα στηθούν πάλι κάλπες. Αν τους θεωρήσει αγκιστρωμένο ψάρι, όμως, και δεν αλλάξει ρότα και πρακτική, και στους δρόμους θα κατέβουν πάλι και με την αντισυστημικότητα θα φλερτάρουν. Γιατί; Διότι τους βγάζει από τα ρούχα τους ένα ερώτημα που βασανίζει πολλούς: «Αν δεν αλλάξει αυτή η χώρα τώρα, πότε στον διάολο θα μπορέσει να αλλάξει;». Απέναντι σε αυτό το οργισμένο και δύσπιστο κοινό, ο πρωθυπουργός θα πρέπει να αναμετρηθεί με τον εαυτό του και τις προσδοκίες που τον έφεραν στην εξουσία.
