Ένα νέο, αρκετά πιο σύνθετο σκηνικό δημιούργησαν οι Ευρωεκλογές, καθώς μπορεί η γενική εικόνα της ισορροπίας των πολιτικών δυνάμεων στο Ευρωκοινοβούλιο να μην μεταβλήθηκε, όμως η ανακατανομή θα οδηγήσει αναπόδραστα σε αλλαγές τόσο στην ατζέντα όσο και στις επιρροές, τα πρόσωπα και τους μηχανισμούς παραγωγής πολιτικής.
Μια πρώτη γεύση του νέου πολιτικού status quo στις Βρυξέλλες έδωσαν οι ηγέτες των 27 στο δείπνο κορυφής την προηγούμενη Παρασκευή, όπου δεν υπήρξε καμία συμφωνία -όχι πως αναμενόταν-, παρά την ισχυροποίηση του ΕΛΚ και της έλλειψης αντιπρότασης για το πρόσωπο της προέδρου της Κομισιόν.
Το ζήτημα πλέον δεν είναι το ποιος θα αναλάβει τα ηνία, αλλά ποιοί, πως και με ποιά εχέγγυα θα προσδιορίσουν την ατζέντα. Τώρα, εξυφαίνεται η νέα πολιτική της ΕΕ για τα επόμενα χρόνια, ενόψει της απομάκρυνσης με την Κίνα, μπροστά στο ενδεχόμενο της εκλογής Τραμπ και με ανοιχτά τα μέτωπα σε Ουκρανία και Μέση Ανατολή. Οι ηγέτες της ΕΕ καλούνται να αποφασίσουν για την ατζέντα της πράσινης μετάβασης, την ενεργειακή ασφάλεια, την εξωτερική πολιτική και την άμυνα της ΕΕ.
Όπως φαίνεται κανείς δεν εμπιστεύεται την Κομισιόν και έτσι άπαντες επιχειρούν να θέσουν τα ζητήματά τους απριόρι και να λάβουν δεσμεύσεις τόσο από τα πρόσωπα που θα στελεχώσουν τους ηγετικούς ρόλους, όσο και από τους άλλους ηγέτες. Κάτι τέτοιο όμως είναι εξαιρετικά δύσκολο, καθώς Σολτς και Μακρόν έχουν αποδυναμωθεί, ο Ισπανός πρωθυπουργός έχει άλλη ατζέντα και εσωτερικά προβλήματα και πολλοί μπλοκάρουν την Ιταλίδα Μελόνι να πάρει τη θέση και τον χώρο που της αναλογεί στο τραπέζι.
Οι 27 δεν αποφασίζουν μόνο για τον διορισμό προέδρου της Κομισιόν, αλλά επίσης για τις θέσεις προέδρου στο Ευρωκοινοβούλιο και στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο. Οι διαπραγματεύσεις εκτείνονται στα χαρτοφυλάκια που θα αναλάβει κάθε χώρα, στην ατζέντα και τις κόκκινες γραμμές.
Η άνοδος της ακροδεξιάς μπορεί να μην γίνεται αισθητή στις Βρυξέλλες, όσο τη νιώθουν Παρίσι και Βερολίνο, ή η Μαδρίτη, είναι ωστόσο μια πραγματικότητα. Ο Όρμπαν δεν είναι πλέον μόνος του, αλλά πλαισιώνεται από τη Μελόνι, ενώ ο Μακρόν αναγκάστηκε να κάνει πρόωρες βουλευτικές εκλογές γιατί δεν άντεχε την ανάσα της Λεπέν στο σβέρκο του. Την ίδια στιγμή, το Afd εκτοξεύθηκε στη Γερμανία και ο συνασπισμός του Σολτς είχε τόσο απογοητευτικά αποτελέσματα που η πολιτική σταθερότητα δεν θεωρείται δεδομένη.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο οι κερδισμένοι ηγέτες έχουν κάθε λόγο να διεκδικούν περισσότερο χώρο και επιρροή, οι χαμένοι όμως αντιμετωπίζουν το φάσμα της κατάρρευσης αν ενδώσουν, δημιουργώντας έτσι μια αρκετά δύσκολη εξίσωση ισχύος… Κι΄όλα αυτά χωρίς να υπολογίζονται οι έξωθεν επιρροές, τα διμερή ζητήματα και οι πολιτικές επιδιώξεις ατόμων….
Τα ποιοτικά στοιχεία των Ευρωεκλογών
Οι ευρωεκλογές της προηγούμενης εβδομάδας έφεραν μικτά αποτελέσματα για τα ευρωσκεπτικιστικά και φιλοευρωπαϊκά κόμματα. Οι λαϊκιστικές παρατάξεις σημείωσαν μικρή άνοδο, με τις ομάδες ID και ECR να κερδίζουν συνολικά 134 έδρες. Ωστόσο, η συντριπτική πλειοψηφία των εδρών πήγε σε φιλοευρωπαϊκά κόμματα, με τις τρεις μεγαλύτερες ομάδες να κερδίζουν 403 από τις 720 έδρες. Ο μετριοπαθής τόνος συνεχίζει να κυριαρχεί στα Ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα.
Ένα από τα πιο αξιοσημείωτα αποτελέσματα ήρθε από τη Γαλλία. Το ακροδεξιό κόμμα Εθνικός Συναγερμός, μέλος της ομάδας ID, κέρδισε περίπου το 31% των ψήφων, υπερδιπλάσια υποστήριξη από το κόμμα του Προέδρου Εμανουέλ Μακρόν. Αυτό οδήγησε τον Μακρόν να διαλύσει την εθνοσυνέλευση και να προκηρύξει πρόωρες εκλογές για τα τέλη του μήνα.
