Στη Ρωσική Ομοσπονδία συνυπάρχει ένα μωσαϊκό 195 εθνοτικών ομάδων, με έξι από αυτές τις ομάδες να υπερηφανεύονται για πληθυσμό που ξεπερνά το 1 εκατομμύριο.
Η πολιτική της Μόσχας, με στόχο τη διατήρηση και την προώθηση των εθνοτικών ταυτοτήτων και των λαϊκών παραδόσεων, εξυπηρετεί διττούς στρατηγικούς σκοπούς. Κατά κύριο λόγο, λειτουργεί ως κρατικός μηχανισμός για την υποστήριξη των διαφορετικών ταπισερί των πολιτισμών, θρησκείες και εθνοτικές παραδόσεις. Ωστόσο, υπάρχει μια πιο ρεαλιστική πτυχή αυτής της πολιτικής.
Η υποστήριξη του Κρεμλίνου στις εθνικές ταυτότητες είναι συνυφασμένη με την ανάγκη του να διαχειρίζεται τεράστιες εκτάσεις, με πλούσια σε πόρους εδάφη όπως η Σιβηρία και στρατηγικά σημαντικές παραμεθόριες περιοχές όπως ο Καύκασος. Προασπίζοντας την εθνική ταυτότητα, η Μόσχα χρησιμοποιεί τη λεγόμενη ήπια ισχύ (soft power) για να ενισχύσει τους δεσμούς μεταξύ αυτών των μακρινών περιοχών και της κεντρικής κυβέρνησης, μετριάζοντας έτσι πιθανά αισθήματα αυτονομισμού ή διαμαρτυρίας που θα μπορούσαν να προκύψουν από παραβιάσεις των θρησκευτικών ή γλωσσικών δικαιωμάτων.
Το ποσοστό του πληθυσμού που προσδιορίζεται ως εθνοτικά Ρώσος μειώνεται, ενώ ομάδες με υψηλότερα ποσοστά γεννήσεων αυξάνονται.
Ωστόσο, αυτή η πολιτική δεν είναι χωρίς προκλήσεις για το ρωσικό κράτος.
Οι διάφορες εθνοτικές ομάδες στη Ρωσία παρουσιάζουν διαφορετικούς ρυθμούς φυσικής αύξησης του πληθυσμού, μεταναστευτικές τάσεις και αλλαγές στην εθνοτική ταυτότητα. Μια πρόσφατη τάση ξεχωρίζει: Το ποσοστό του πληθυσμού που προσδιορίζεται ως εθνοτικά Ρώσος μειώνεται, ενώ ομάδες με υψηλότερα ποσοστά γεννήσεων αυξάνονται. Αυτή η δημογραφική αλλαγή δημιουργεί μια μακρά
όρος πρόκληση για τον έλεγχο της Μόσχας σε περιοχές με αυξανόμενο μη Ρώσο πληθυσμό, μετατρέποντας δυνητικά αυτές τις περιοχές σε κοινωνικοπολιτικά αρχιπελάγη εντός του ρωσικού κράτους. Επομένως,
Η προσέγγιση του Κρεμλίνου για τη διαχείριση του εθνικά διαφορετικού πληθυσμού του δεν είναι μόνο μια πολιτιστική προσπάθεια αλλά και βασικό στοιχείο της στρατηγικής του για τη διατήρηση της εθνικής συνοχής και της κρατικής ακεραιότητας.
