Σε κίνδυνο βρίσκεται το σχέδιο διάσπασης της EY, καθώς οι εταίροι στις ΗΠΑ τα έχουν σπάσει για τον τρόπο κατανομής του φοροτεχνικού κλάδου, με τη διοίκηση να ζητά από τους μετόχους περισσότερο χρόνο για την υλοποίηση του Project Everest, όπως έχει ονομαστεί το εγχείρημα αυτό.
Το σχέδιο, γνωστό ως Project Everest, που είναι γνωστό από καιρό, αντιμετωπίζει πλέον σοβαρά προβλήματα, αφού η ισχυρή θυγατρική της στις ΗΠΑ βρέθηκε σε αδιέξοδο, καθώς οι εταίροι διαφωνούσαν για βασικά ζητήματα όπως η κατανομή του φορολογιστικού τομέα.
Η διοίκηση της πολυεθνικής εταιρίας, με τζίρο 45 δισ. δολαρίων ανακοίνωσε στους εταίρους την Τρίτη ότι μια ενδεχόμενη διάσπαση παραμένει εφικτή, αλλά ότι τελικά απαιτείται περισσότερος χρόνος και επενδύσεις για να πραγματοποιηθεί.
Συνεργασίες, που ορίζουν τις περισσότερες εταιρίες παροχής επαγγελματικών υπηρεσιών, συμπεριλαμβανομένης της McKinsey & Co., αποτελούν πόλο έλξης τόσο για τους πελάτες όσο και για τους υπαλλήλους με βάση τη σκέψη ότι τα συμφέροντα των εταίρων ευθυγραμμίζονται με αυτά της εταιρίας. Όμως, μεγάλες, στρατηγικές αλλαγές, με εκατομμύρια πιθανές εξαγορές μεριδίων, θα μπορούσαν να ανατρέψουν αυτή την ισορροπία.
Παρά τις “φιοριτούρες” το μοντέλο λειτουργίας των Big Four είναι συγκεκριμένο, ευθυγράμμιση, ομογενποίηση, καθετοποίηση και αδιαφανείς συνέργειες, αυτό επισημαίνουν αναλυτές διεθνώς. Δεν είναι λίγες οι φορές οι ελεγκτικές εταιρίες έχουν κατηγορηθεί για αδιαφανείς πρακτικές. Ακόμα και ο επικεφαλής του SSM Αντρέα Ενρία είχε δημοσίως κάνει νύξη για τον ρόλο των Big Four στα stress tests των τραπεζών.
Το σχέδιο διάλυσης
Σύμφωνα με τον αρχικό σχεδιασμό, οι εταίροι-διαχειριστές θα λάμβαναν αποζημιώσεις της τάξης των 2 έως 4 φορών την ετήσια αποζημίωσής τους, σε μετρητά. Η κατώτερη βαθμίδα εταίρων, αυτή των συμβούλων, θα αποζημιωνόταν με 7 έως 9 φορές τις ετήσιες απολαβές τους. Τα κεφάλαια για την καταβολή των αποζημιώσεων θα προέρχονταν από τα ίδια κεφάλαια της εταιρίας.
Η έγκριση του σχεδίου Everest απαιτούσε την κατά τόπους ψηφοφορία συνολικά 13.000 εταίρων, που πρόκειται πραγματικά για άσκηση εταιρικής δημοκρατίας, καθώς όλοι οι εταίροι έχουν την ίδια ισχύ.
Ένα βασικό σημείο κόλλημα ήταν πώς να κατανεμηθεί η φορολογική πρακτική, με κάθε πλευρά να επιδιώκει να αποκτήσει το μεγαλύτερο σκέλος.
Το σχέδιο μπορεί να έχει φτάσει σε έμφραγμα, αλλά θα μπορούσε να προχωρήσει. Κάτι τέτοιο όμως απαιτεί επενδύσεις και διασφαλίσεις που δεν έχουν δοθεί. Η αποδόμηση του παλαιού μοντέλου θα δημιουργήσει πρόσθετα κόστη τα οποία κανείς δεν θέλει να καλύψει. Επίσης, εγκυμονεί κίνδυνο απώλειας πελατών.
