Συνθήκες που περιορίζουν το εύρος της απεύθυνσης του Κυριάκου Μητσοτάκη διαμορφώνονται στο πολιτικό σκηνικό, καθώς το σκάνδαλο παρακολουθήσεων πολιτικών και δημοσιογράφων από την ΕΥΠ, αναδεικνύεται σε μείζον ζήτημα εμπιστοσύνης και αξιοπιστίας και υπονομεύει κάθε προοπτική συνεννόησης και πολιτικών συναινέσεων, τόσο σε ενεστώτα χρόνο όσο και μετά τις εκλογές.
Το ενδεχόμενο η πολιτική απομόνωση στην οποία οδηγείται ο Κυριάκος Μητσοτάκης να αποτελέσει τροφοδότη ή καταλύτη εξελίξεων συζητείται πλέον ανοιχτά και σε πολλά επίπεδα, ακόμα και εντός της Νέας Δημοκρατίας αλλά και στον ευρύτερο χώρο του φιλελεύθερου κέντρου. Ενδεικτικές είναι οι παρεμβάσεις του Αλέξη Παπαχελά και του Βαγγέλη Βενιζέλου, ΄προσωπικότητες που απέχουν από τον κύκλο επιρροής του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά αμφότεροι αναγνωρίζουν το σκάνδαλο της δράσης της ΕΥΠ, επιμένουν στις ευθύνες του πρωθυπουργού και ζητούν… κάθαρση.
Μετά και την αποκάλυψη και επιβεβαίωση του σκανδάλου παρακολούθησης του Κωστή Χατζηδάκη από την ΕΥΠ πριν την υπουργοποίησή του και την επιβεβαίωσή του από τον κυβερνητικό εκπρόσωπο, η κριτική στον πρωθυπουργό αποκτά νέα δυναμική και φάσμα. Το #QatarGate δρα πολλαπλασιαστικά πάνω σε ένα ήδη δυσώδες τοπίο, απειλώντας μαζί με άλλες υποθέσεις να τροφοδοτήσουν την αγανάκτηση ως κυρίαρχη τάση.
Τέτοια ψήγματα -αν όχι τάσεις- καταγράφει και η έρευνα της MRB, όπου διαπιστώνεται ταχεία αποσυσπείρωση της ΝΔ, αλλά αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ και της αντιπολίτευσης να την καρπωθούν καταλυτικά. Υπ αυτό το πρίσμα, η παρατεταμένη προεκλογική περίοδος θα μπορούσε να δώσει χώρο κινηματοποίησης της αγανάκτησης. Με την κυβερνητική συνοχή να έχει πληγεί ανεπανόρθωτα και την εμπιστοσύνη στο πρόσωπο του πρωθυπουργού φθίνουσα, το ενδεχόμενο ουσιαστικής αποσάθρωσης του πολιτικού πλαισίου και ανάδειξης νέων -παλαιών- τάσεων, δεν μπορεί να αποκλειστεί.
Βενιζέλος κατά Μητσοτάκη: Ποιός διοικεί την ΕΥΠ;
Σε συνέντευξή του στην εφημερίδα Ελευθερία της Μεσσηνίας, ο Βαγγέλης Βενιζέλος αναφέρει μεταξύ άλλων:
Μετά τη δημοσίευση στοιχείων για την παρακολούθηση του υπουργού Κ. Χατζηδάκη, η κυβέρνηση διά του εκπροσώπου της δεν προέβη σε διάψευση αλλά ουσιαστικά στην παραδοχή ότι όντως η ΕΥΠ παρακολουθούσε το συγκεκριμένο μέλος της κυβέρνησης και άλλους αξιωματούχους. Όμως κατά τον κυβερνητικό εκπρόσωπο «είναι αδιανόητο να υπονοείται ότι [αυτό] τελούσε σε γνώση του [πρωθυπουργού] ή, πολύ περισσότερο, ότι είχε δώσει εντολή να παρακολουθούνται άνθρωποι που συμπορεύεται μαζί τους επί δεκαετίες ή και κρατικοί αξιωματούχοι, μαζί με τους οποίους αντιμετώπισε επιτυχώς μείζονα ζητήματα για την πατρίδα».
Η τοποθέτηση αυτή έρχεται να αναδείξει το κενό εμπιστοσύνης μεταξύ του κυβερνητικού σχήματος, σκιαγραφώντας τις όποιες επιτυχίες περίπου ως… τυχαίες. Συνεχίζοντας μάλιστα θέτει και άλλα ζητήματα για τη δράση της ΕΥΠ, τον ρόλο του πρωθυπουργού και τις αρμοδιότητες της Δικαιοσύνης:
Στην ίδια όμως δήλωση, ρητά και επίσημα, η κυβέρνηση δέχεται ότι η ΕΥΠ ενεργούσε «εκτός πλαισίου». Τι σημαίνει αυτό; Ότι ενεργούσε εκτός νομιμότητας; Ή εκτός του πλαισίου των πολιτικών οδηγιών του πρωθυπουργού αλλά πάντως «νόμιμα», δηλαδή με διάταξη της αρμόδιας εισαγγελικής λειτουργού; Το Σύνταγμα όμως αναθέτει στη Δικαιοσύνη και όχι στον πρωθυπουργό να αποφασίζει τελικά. Μήπως εννοεί η κυβέρνηση ότι κακώς, δηλαδή παρανόμως, ζήτησε η ΕΥΠ να εκδοθεί η εισαγγελική διάταξη; Αν ναι, τότε ποιος έχει την ευθύνη για την ελλιπή εποπτεία της ΕΥΠ; Προφανώς ο εποπτεύων υπουργός που είναι ο ίδιος ο πρωθυπουργός, ο οποίος πρέπει να ζητήσει έστω και τώρα από τον εισαγγελέα του Αρείου Πάγου και την ΑΔΑΕ την άμεση και σε βάθος διερεύνηση τουλάχιστον της παρακολούθησης υπουργών του και «άλλων αξιωματούχων».
Παπαχελάς: Η γυάλα και ο κίνδυνος επανάληψης του 2012
Σοβαρούς κινδύνους εξαιτίας του εύρους των υποθέσεων διαφθοράς και της έντασης με την οποία πλήττουν τον πυρήνα της λειτουργίας του κράτους και της Δημοκρατίας αναγνωρίζει σε άρθρο του ο διευθυντής της Καθημερινής Αλέξης Παπαχελάς. Ο έμπειρος δημοσιογράφος παραθέτει, χωρίς να συσχετίζει, τις υποθέσεις της Εύας Καϊλή, της Κιβωτού, του Κολωνού και των παρακολουθήσεων, περιγράφοντας ένα εξαιρετικά ζοφερό τοπίο το οποίο οδηγεί σε εκτράχυνση του δημοσίου βίου.
Ο φόβος είναι εμφανής. Να ενισχυθούν καταλυτικά οι πολιτικές δυνάμεις που απεχθάνονται τη Δημοκρατία και τις δυτικές αξίες. Ο κίνδυνος αυτός θα έπρεπε να μας απασχολεί και στην Ελλάδα. Οποιος δεν ζει στη γυάλα του τον νιώθει, διαβλέπει τον κίνδυνο μιας επανάληψης του 2012, όταν το πολιτικό σύστημα κλονίστηκε συθέμελα χωρίς κανείς να το έχει πάρει προηγουμένως χαμπάρι.
Οι αναφορές του Αλέξη Παπαχελά είναι σαφείς, χωρίς περιστροφές και στοχεύουν απευθείας στον πρωθυπουργό. Κάνει λόγο για γυάλα και υπογραμμίζει κίνδυνο κινηματοποίησης της αγανάκτησης. Εν τέλει καταλήγει ξεκαθαρίζοντας ότι “εύκολες λύσεις δεν υπάρχουν”.
Εύκολες λύσεις δεν υπάρχουν. Προφανώς, το κλείσιμο της ψαλίδας ανάμεσα σε έχοντες και μη έχοντες είναι ζωτικής σημασίας. Οι ανισότητες δεν αντέχονται. Αλλά εξίσου σημαντικό είναι η ιθύνουσα τάξη, στην Ελλάδα και στην Ε.Ε., να σέβεται βασικούς κανόνες και αρχές. Γιατί τίποτα δεν ενισχύει την αντισυστημικότητα από το… σύστημα όταν σαπίζει.
Η τοποθέτηση αυτή φαίνεται να σα δείχνει μια διέξοδο με την ανάληψη ευθύνης από μεγαλόισχημους παράγοντες και την de facto πεθωριοποίησή τους, έτσι ώστε να αποφευχθεί η γιγάντωση του κινήματος απαξίωσης του πολιτικού συστήματος, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την πολιτική σταθερότητα.
