Νέα πολιτική γραμμή, ρητορική και κοινωνικό προφίλ είναι αναγκασμένος να χτίσει ο Εμάνουελ Μακρόν και μάλιστα άμεσα, αν θέλει να καπρωθεί αυτός και όχι η αποχή το αντιδεξιό μέτωπο που οικοδόμησε ο Ζαν-Λυκ Μελανσόν.
Μπορεί ο υποψήφιος της ριζοσπαστικής Αριστεράς να δήλωσε ευθαρσώς ότι κανείς δεν πρέπει να ψηφίσει Λεπέν, αυτό δεν σημαίνει όμως οι ψηφοφόροι θα κατέβουν στις κάλπες για τον δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών, ώστε να ψηφίσουν Μακρόν.
Εν αντιθέσει με τις εκλογές του 2019, ο Μακρόν είναι μεν πρώτος αλλά δεν έχει έτερο δεξιό ως δεύτερο, όπως τότε τον Φρανσουά Φιγιόν. Τώρα, ο μόνος ισχυρός πόλος βρίσκσεται στα “έξω” αριστερά και ακούει στο όνομα Μελανσόν. Ο ριζοσπάστης υποψήφιος της Αριστεράς έχει σγκρουστεί με κομματικές δομές, δεν περιέχεται σε σχηματισμούς και εκπροσωπεί ξεκάθαρα αντισυστημικό κομμάτι.
Η εξαΰλωση του Φιγιόν δεν ενίσχυσε όσο θα μπορούσε τον Μακρόν, ενώ φαίνεται ότι το ποσοστό του διασκορπίστηκε κυριολεκτικά σε όλο το πολιτικό φάσμα αναλοτικά.
Έτσι, ο Μακρόν είναι πρώτος και με ενισχυμένο ποσοστό αλλά από πολύ πιο αδύναμη πολιτικά θέση. Ο Μελανσόν, από την άλλη πλευρά, δεν είναι απλά τρίτος, αλλά είναι ο μοναδικός με ικανό ποσοστό για να αναδειχθεί σε καταλύτη, όχι μόνο των εκλογών αλλά και των πολιτικών εξελίξεων.
Μπορεί στη Γαλλά οι προεδρικές εκλογές να είναι αποκομμένες από τις κοινοβουλευτικές, αλλά αυτό δεν μειώνει την ισχύ του προέδρου, ενώ παράλληλα οι ισορροπίες που διαμορφώνονται τώρα, σε αυτό το επίπεδο αναμένεται να επηρεάσουν τις κοινοβουλευτικές εκλογές αργότερα και τις διεργασίες τώρα.
Υπ αυτό το πρίσμα, αν ο Μακρόν θέλει να κερδίσει πρέπει να απευθυνθεί στους ψηφοφόρους του Μελανσόν και να τους πείσει να πάνε στις κάλπες, την υπόλοιπη δουλειά την έχει κάνει ο Μελανσόν, θέτοντας εκτός συζήτησης την ψήφο στην ακροδεξιά.
Αν ο Μακρόν δεν καταφέρει να βρει δίαυλο επικοινωνίας με την Αριστερά του Μελανσόν. τότε οι πολιτικές περιπέτειες για τη Γαλλία και την ΕΕ, φαντάζουν αναπόδραστο σενάριο.
