Πολλών ερμηνειών εοιδέχεται το αποτέλεσμα του πρώτου γύρου των εσωκομματικών εκλογών στο Κίνημα Αλλαγής, ενώ υπάρχουν και αρκετά σημεία ενδιαφέροντος. Η μεγάλη συμμετοχή, η ήττα Λοβέρδου και η μεγάλη διαφορά του Νίκου Ανδρουλάκη από τον Γιώργο Παπανδρέου είναι τα ζητήματα που θα εξεταστούν εσωτερικά, ενόψει του δεύτερου γύρου. Το ευρύτερο πολιτικό σύστημα όμως προετοιμάζεται για την επόμενη ημέρα και τα σενάρια επικράτησης με βάση τις πιθανότητες.
- Η μεγάλη συμμετοχή στον πρώτο γύρο και
- η επικείμενη μεγάλη αποχή στον δεύτερο γύρο
- Ο ρόλος του Ανδρέα Λοβέρδου
- Οι ισορροπίες με Κεντροαριστερά και Κεντροδεξιά
- Ο πιθανός επαναπατρισμός του Βαγγέλη Βενιζέλου
Ο Νίκος Ανδρουλάκης κατάφερε να επικρατήσει έναντι πέντε ικανών και με παραταξιακό βάθος ανθυποψηφίων. Η αυξημένη συμμετοχή είχε σίγουρα αντίκρυσμα σε αυτό το αποτέλεσμα, καθώς κινητοποιήθηκαν ευρύτερες ομάδες βάσης διαφοροποιώντας τον παγιωμένο συσχετισμό δυνάμεων. Πλέον τα στοιχήματα εστιάζονται στον δεύτερο γύρο και οι σχεδιασμοί αφορούν στην επόμενη ημέρα.
Η επικράτηση του Γιώργου Παπανδρέου στη Δυτική Ελλάδα, του Ανδρέα Λοβέρδου στην Αττική και του Νίκου Ανδρουλάκη στο μεγαλύτερο μέρος της επικράτειας, αποδεικνύει ότι στηρίχθηκε στον μηχανισμό, καθώς κέρδισε τα σημεία που που οι οργανώσεις και οι τοπικοί κομματάρχες παίζουν ρόλο. Τα ποιοτικά χαρακτηριστικά της αναμέτρησης θα εξεταστούν τις προσεχείς ώρες και ημέρες και έχουν να κάνουν με την ροή νέων ψηφοφόρων και την προοπτική αποχής στον δεύτερο γύρο. Αυτά, θα κρίνουν τον τελικό νικητή.
Πολιτικά, η επικράτηση του Νίκου Ανδρουλάκη θα είναι απόδειξη εμπέδωσης ενός νέου πυρήνα του ΚΙΝ.ΑΛ, ο οποίος οικοδομείται σταθερά τα τελευταία χρόνια και ετοιμαζόταν για την ανατροπή της Φώφης Γεννηματά. Από την άλλη πλευρά, η συμμετοχή του Γιώργου Παπανδρέου στον δεύτερο γύρο θα μπορούσε να δημιουργήσει δυναμικές ανακατατάξεων. Η θεώρηση αυτή βασίζεται στον αντίκτυπο της αποχής και στη δυνατότητα του Γιώργου να συσπειρώσει ανανεωτικές δυνάμεις στην περιφέρεια, η οποία όμως δεν καταγράφηκε επαρκώς στον πρώτο γύρο.
Εσωκομματικά, ενόψει του δεύτερου γύρου αναμένονται ζυμώσεις και διεργασίες μεταξύ υποψηφίων. Ο Ανδρέας Λοβέρδος, που επικράτησε στην Αττική θα μπορούσε να αποτελέσει καταλύτη για την εκλογή προέδρου, δεδομένης της ισχυρής επιρροής που διαθέτει στη βάση του και τον έλεγχο του κομματικού μηχανισμού που απέδειξε ότι έχει στις περιοχές που κέρδισε. Κάτι τέτοιο ωστόσο θα είχε επίσης κόστος: Ο Ανδρέας Λοβέρδος ήταν ο “αγαπημένος” των δημοσκόπων, μύθος που κατέρρευσε και μάλσιτα με πάταγο. Έτσι, τώρα θα πρέπει να εξεταστεί ο αντίκτυπος που θα είχε ενδεχόμενη πρόταση Λοβέρδου υπέρ Ανδρουλάκη, δεδομένου ότι μέρος της δύναμής του αντλήθηκε από τη δυναμική των δημσκοπήσεων.
Ρήξεις και… συμβιβασμοί: Η υπόθεση Βενιζέλου
Για το ευρύτερο πολιτικό σύστημα, η επικράτηση του Νίκου Ανδρουλάκη ερμηνεύεται ως προσπάθεια εγγενούς αναγέννησης, που σημαίνει ότι ο νέος αρχηγός δεν θα έχει ικανό εκτόπισμα για να λειτουργήσει ως μαγνήτης επαναπατρισμού παλαιών στελεχών και θα αναγκαστεί να αναβαθμίσει μεσαία στελέχη και να δημιουργήσει νέα. Η διαδικασία αυτή, ενδεχομένως να ήταν πιο υγιής για το ΚΙΝ.ΑΛ, το οποίο θα μπορούσε να εκπέμψει διακριτό πολιτικό σήμα άμεσα. Ωστόσο, δεν είναι τόσο απλό. Οι πολιτικοί συμβιβασμοί μεταξύ Ανδρουλάκη, Λοβέρδου και ενδεχομένως και με τον Παπανδρέου, που απαιτούνται για τη σταθεροποίηση του ΚΙΝ.ΑΛ είναι πολύπλοκοι και θα μπορούσαν να υπονομεύσουν την ίδια τη δυναμική της ανανέωσης. Ακόμα και ο πιθανός επαναπατρισμός του Βαγγέλη Βενιζέλου, στην περίπτωση επικράτησης του Νίκου Ανδρουλάκη, θα είχε και αυτός αντίκτυπο. Προφανώς, το μήνυμα που θα ήθελαν να στείλουν με μια τέτοια κίνηση θα ήταν η επανασυσπείρωση, ωστόσο δεν είναι σαφές αν θα επιτύγχανε τον σκοπό αυτό ή θα προακλούσε νέους κλειδωνισμούς και διαρροές.
Η μάχη για την κεντροαριστερά
Όσον αφορά την Κεντροαριστερά, ενδεχόμενη επικράτηση του Γιώργου Παπανδρέου θα μπορούσε να δράσει συσπειρωτικά για μια γενιά ενεργών στελεχών, τα οποία έχουν διαρρεύσει κυρίως προς τον ΣΥΡΙΖΑ και δευτερευόντως προς τη ΝΔ. Το διεθνές εκτόπισμά του πρώην πρωθυπουργού έχει επίσης ειδικό βάρος στη διαμόρφωση των πολιτικών ισορροπιών στο εσωτερικό, καθώς θα ανέκοπτε την προδιαγεγραμμένη πορεία του ΣΥΙΖΑ προς τη Σοσιαλδημοκρατία και θα ανάγκαζε τον Αλέξη Τσίπρα να στραφεί εκ νέου σε πιο αριστερές φωνές στο εσωτερικό για να μπορέσει να περιχαρακώσει τον χώρο του. Επίσης, θα μπορούσε να περιορίσει τα ερείσματα του ΣΥΡΙΖΑ στην… κεντροδεξιά, καθώς η πραγμάτωση της υφέρπουσας δυναμικής μετεκλογικής συνεργασίας στον χώρο Αριστεράς – Κεντροαριστεράς θα προϋπέθετε ένα νέο πολιτικό αφήγημα από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ. Έτσι, θα αναγκαζόταν να θέσει στο στόχαστρο τον Κώστα Καραμανλή για τα Μνημόνια, απελευθερώνοντας τον Γιώργο Παπανδρέου από αυτό το βάρος, ώστε να καλλιεργηθεί το έδαφος για αποδοχή μιας τέτοιας προοπτικής.
Η δεξαμενή της κεντροδεξιάς
Στην Κεντροδεξιά, τα ερείσματα του Νίκου Ανδρουλάκη φαίνονται δυνητικά ισχυρότερα. Εκεί θα μπορούσε να οριοθετηθεί δεξαμενή νέων και όχι πολύ παλαιών στελεχών από την οποία θα μπορούσε να τραβήξει στελέχη και πολιτικές θέσεις ο Ευρωβουλευτής του ΚΙΝ.ΑΛ. Παράλληλα, ο Νίκος Ανδρουλάκης έχει διαμορφώσει διαύλους επικοινωνίας και ερείσματα και σε διεθνές επίπεδο, εκμεταλλευόμνος τις δύο θητείες του στο Ευρωκοινοβούλιο και τη σταδιακή αναρρίχησή του σε θέσεις ευθύνης εντός του θεσμού και στο πλαίσιο των Σοσιαλιστών. Ενδεχόμενο deal με τον Ανδρέα ΛΟβέρδο – οποίος θεωρείται πρακτικά αδύνατο να βρει δίαυλο συνεννόησης με τον Γιώργο Παπανδρέου- θα μπορούσε να οδηγήσει στημν ενίσχυσή της νέας ομάδας του ΚΙΝ.ΑΛ με στελέχη από τους πρόποδες της Κεντροδεξιάς τα οποία θα συνέβαλλαν στην εμπέδωση της διαδικασίας ανανέωσης.
Αυτά, βέβαια, είναι καλά σε θεωρητικό επίπεδο. Ωστόσο, παραδοσιακά μείζονα ρόλο στα εσωκομματικά του ΚΙΝ.ΑΛ και στην κυβερνητική δυναμική του δίνουν συγκεκριμένες κάστες ανθρώπων και πολιτικών παραγόντων, οι οποίες ελέγχουν επαγγελματικές ενώσεις, οργανισμούς και τμήματα του Δημοσίου.
