Σχεδόν δυόμισι μήνες παρέμεινε το τουρκολυβικό Μνημόνιο στο γραφείο του Νομικού Συμβούλου του ΟΗΕ, μετά από την παρέμβαση του Έλληνα υπουργού Εξωτερικών, Νίκου Δένδια στον Αντόνιο Γκουτιέρες, σε μια προσπάθεια να αποφευχθεί η άμεση δημοσίευσή του από το Τμήμα Ωκεανών και του Δικαίου της Θάλασσας.
Αν και η δημοσίευσή του ήταν εν πολλοίς αναμενόμενη και προεξοφλημένη, η αποτυχία της ελληνικής πολιτικής και διπλωματίας προσδιορίζεται από την αδυναμία να ασκήσει πιέσεις στη Λιβύη και σε άλλες χώρες ώστε να αποσυρθεί προς αναθεώρηση, ή έστω να παγώσει σε αυτό το στάδιο.
Πρόκειται για μια περίοδο κατά τη διάρκεια της οποίας διεξήχθη η Σύνοδος του Βερολίνου για τη Λιβύη και σειρά άλλων διεθνών γεγονότων στα οποία είτε συμμετείχε, είτε όχι η Ελλάδα, αλλά σε κάθε περίπτωση είχε στη διάθεσή της χρόνο για να σχηματοποιήσει στρατηγική αντίδρασης. Παρά, τον εναγκαλισμό με τον Χάφταρ, τις απειλές για veto στα αποτελέσματα της Συνόδου του Βερολίνου και το μπαράζ διεθνών επαφών του Νίκου Δένδια, η ελληνική κυβέρνηση δεν κατάφερε να εκμεταλλευτεί παραγωγικά τον χρόνο που κέρδισε από τον Αντόνιο Γκουτιέρες.
Κατά τη διάρκεια της περιόδου αυτής, ο υπουργός Εξωτερικών και ο πρωθυπουργός δέχθηκαν και αξιολόγησαν σειρά προτάσεων και στρατηγικών για την αντιπαράθεση με την Τουρκία, τόσο στην ανατολική Μεσόγειο, όσο και στο Αιγαίο. Μεταξύ αυτών των φακέλων ήταν και ένας που προωθούσε το σενάριο άσκησης veto στην ευρωπαϊκή χρηματοδότηση της Κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας της Λιβύης, υπό τον Σάρατζ, εξαιτίας ακριβώς της προκλητικής της συμπεριφοράς
Ωστόσο, παρά τις δημόσιες απειλές για veto που διατύπωσε ο Έλληνας πρωθυπουργός, κάτι τέτοιο δεν συνέβη σε κανένα επίπεδο,
