Μέσα στον διαρκή θόρυβο που παράγει η πολιτική αντιπαράθεση για τη Συμφωνία των Πρεσπών και ο αντίκτυπός της στην κοινωνία, ο Πάνος Καμμένος αναδύεται ως εν δυνάμει απειλή για την αποσταθεροποίηση του πολιτικού συστήματος. Κινούμενος εκτός ορίων πολιτικής ορθότητας και στα σύνορα της συνωμοσιολογίας, ο τέως υπουργός Άμυνας και κυβερνητικός εταίρος είναι προφανές ότι επιδιώκει ενεργά συγκεκριμένη ατζέντα.
Όπως έχει εγκαίρως το Crisis Monitor αναγνωρίσει, μέσα από τα web και social media analytics, ο Πάνος Καμμένος “παίζει πλέον τα ρέστα του” παλεύοντας για την πολιτική του επιβίωση. Που μπορεί να φτάσει όμως, σε αυτή του την αναζήτηση; Αυτό είναι το μείζον ερώτημα, η απάντηση του οποίου μπορεί να ρίξει φως στη δυναμική αναδιάταξης του πολιτικού σκηνικού και στις ισορροπίες που θα δημιουργηθούν ενόψει και μετά τις εκλογές αναμετρήσεις.
Πολιτικά, ο Πάνος Καμμένος, αν θέλει να έχει ελπίδες, πρέπει να διαψεύσει το αφήγημα της Νέας Δημοκρατίας για εικονικό διαζύγιο με τον Αλέξη Τσίπρα, ώστε να διεκδικήσει εκ νέου τον χώρο του στη λαϊκή έως και την εθνικιστική δεξιά. Για να πετύχει, όμως, κάτι τέτοιο, ο Πάνος Καμμένος πρέπει να δημιουργήσει όχι μόνο κλίμα έντασης, αλλά την αποδείξει με τη θέση, τη στάση και τη συμπεριφορά του, απομακρυνόμενος και εκθέτοντας τον μέχρι πρότινος κυβερνητικό του εταίρο.
Υπ΄αυτό το πρίσμα η αντιπαράθεση στη Βουλή, οι καταγγελίες για προσπάθεια του πρωθυπουργού να διαλύσει τους ΑΝ.ΕΛ, αποτελούν εκδηλώσεις του ίδιου σχεδίου. Ο Πάνος Καμμένος όμως, φαίνεται ότι κάνει και το “παραπάνω μίλι”, καθώς φτάνει σε σημείο να καταγγείλει μεθοδεύσεις του πρωθυπουργικού γραφείου και παρεμβάσεις στη Δικαιοσύνη, αναγκάζοντας το χέρι της Νέας Δημοκρατίας.
Παράλληλα, ο Πάνος Καμμένος όμως, στήνει παγίδα και στη Νέα Δημοκρατία, καθώς από τη μια έθεσε θέμα αντισυνταγματικότητας του νόμου για την κύρωση της Συμφωνίας των Πρεσπών, χωρίς όμως να λάβει στήριξη από τα κόμματα του συνταγματικού τόξου. Εν συνεχεία, ο πρόεδρος των ΑΝ.ΕΛ, κάνει πάλι το “έξτρα μίλι” επιχειρώντας να παρεμποδίσει την ψήφιση της συμφωνίας, με πολιτικό ακτιβισμό που περνάει τα όρια της κοινοβουλευτικής εκτροπής. Προτείνει, δηλαδή, την παραίτηση 100 βουλευτών, ώστε να μην ψηφιστεί η Συμφωνία των Πρεσπών, καλώντας στην πραγματικότητα σε πραξικοπηματική διακοπή της λειτουργίας των θεσμών.
Η θέση αυτή, όμως, αποτελεί περισσότερο παγίδα για τη Νέα Δημοκρατία, από την οποία επιδιώκει να καταλάβει χώρο, παρά ουσιαστική πρόκληση. Ωστόσο, κάτι τέτοιο δεν είναι ορατό δια γυμνού οφθαλμού, ενώ σε συνθήκες έντασης και πόλωσης είναι ακόμη δυσκολότερο να γίνει αντιληπτή. Πρόκειται στην ουσία για ένα στοίχημα εκ του ασφαλούς, καθώς είναι σχεδόν βέβαιο, ότι δεν θα βρει απήχηση, αλλά τη χρησιμοποιήσει στη συνέχεια για να καταδείξει την έλλειψη πολιτικής βούλησης της ΝΔ και να αποτανθεί μέσω αυτού του κενού, στο ακροδεξιό ακροατήριο.
Εν κατακλείδι, έχουμε το παράδοξο, ο Πάνος Καμμένος να επιτίθεται στον πρωθυπουργό, προσωπικά και άνευ ορίων, αλλά στην ουσία να πλήττεται καίρια η Νέα Δημοκρατία, η οποία δεν μπορεί να διολισθήσει τόσο, αλλά έχοντας ήδη υιοθετήσει ακραίες εκφράσεις και πρακτικές, δεν μπορεί να δικαιολογήσει για ποιό λόγο το έπραξε από τη στιγμή που δεν είναι διατεθειμένη να “το πάει μέχρι τέλους”.
