Ραγδαίες και τεκτονικές είναι οι πολιτικές εξελίξεις, που πυροδοτήθηκαν επ’ αφορμής της Συμφωνίας των Πρεσπών, αλλά βρίσκονταν σε διαδικασία επώασης επί μακρόν, ιδιαίτερα στον χώρο της κεντροαριστεράς-κεντροεδεξιάς, καθώς οι πιέσεις που δημιουργεί η ακραία πόλωση, περιορίζουν τον ζωτικό χώρο των μικρών σχηματισμών. Το Σκοπιανό, όμως, δεν είναι παρά η θρυαλλίδα για την αποκάλυψη παρασκηνιακών διεργασιών, οι οποίες διεξάγονται ενόψει των εθνικών εκλογών και της προσπάθειας εδραίωσης διαύλων επικοινωνίας και κοινών βάσεων στην κοινωνία, ώστε να καλλιεργηθεί το έδαφος για συγκλίσεις, για να αποφευχθούν επαναλληπτικές εκλογές, οι οποίες θα διεξαχθούν με απλή αναλογική.
Υπ’ αυτό το πρίσμα, η Συμφωνία των Πρεσπών και η ψήφος εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση, σκιαγραφούν με αρκετή λεπτομέρεια το υπό διαμόρφωση πολιτικό σκηνικό, προσδιορίζοντας τις τάσεις και δημιουργώντας μια πρώτη αίσθηση αντιστοιχιών μεταξύ πολιτικού προσωπικού και κοινωνίας. Η συζήτηση για τις σχέσεις Κράτους-Εκκλησίας, η αναθεώρηση του Συντάγματος και τα μέτρα της θετικής ατζέντας που προωθεί το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης, αναμένεται να συμβάλλουν περαιτέρω στην κατεύθυνση της διαμόρφωσης πολιτικών συμμαχιών, τόσο στη Βουλή όσο και στην κοινωνία.
Τούτων δοθέντων, η από καιρό προαναγγελθείσα και άρτι εκδηλωθείσα, ανεξαρτητοποίηση του Γιώργου Αμυρά από το Ποτάμι, με βασικό ζήτημα τη διαφορά θέσεις στη Συμφωνία των Πρεσπών, αλλά και την ευρύτερη στάση απέναντι στην κυβέρνηση Τσίπρα, δείχνει την προδιάθεσή του να προσεγγίσει στη Νέα Δημοκρατία, προδίδοντας, ταυτόχρονα, αδυναμία να παρασύρει σε αυτή την κατεύθυνση το Ποτάμι.
Αντιστοίχως, η διαγραφή του Γιώργου Θεοχαρόπουλου από το ΚΙΝ.ΑΛ, επ’ αφορμής της απόφασης της ΔΗΜΑΡ για στήριξη της Συμφωνίας των Πρεσπών, αναδεικνύει παρασκηνιακές ΄διεργασίες προσέγγισης του πολιτικού σχηματισμού με τη Νέα Δημοκρατία, ενώ παράλληλα, η ΔΗΜΑΡ φαίνεται να έχει ανοίξει κανάλια με τον ΣΥΡΙΖΑ. Συνεπώς, υπ’ αυτές τις συνθήκες, το ενδεχόμενο προσχώρησης του Θανάση Θεοχαρόπουλου στο Ποτάμι, στο πλαίσιο ευρύτερων διεργασιών και υπό την πίεση της αναγκαιότητας για διατήρηση από τον σχηματισμό του status της κοινοβουλευτικής ομάδας και των δικαιωμάτων που απορρέουν από αυτό, είναι ισχυρό.
Ακόμα όμως, παραμένει άγνωστο το πολιτικό μέλλον του Σπύρου Δανέλλη, ο οποίος διαγράφηκε πρώτος από το Ποτάμι, καθώς παρείχε ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση, κάτι που δεν έπραξε η ΔΗΜΑΡ, μέσω του Θανάση Θεοχαρόπουλου, η οποία -όπως και το Ποτάμι- περιορίζουν το πεδίο σύγκλισης με τον ΣΥΡΙΖΑ σε ad hoc και όχι θεμελιακά ζητήματα.
Τόσο η ΝΔ όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ, όμως, θα χρειαστούν να επιλέξουν και να στηρίξουν τους παίχτες με τους οποίους θα συμπορευτούν, ενόψει των πολλαπλών εκλογικών αναμετρήσεων του 2019, επιτρέποντάς τους, όμως, ταυτόχρονα να εκπέμψουν διακριτό πολιτικό στίγμα, ώστε να μπορέσουν να δημιουργήσουν ερείσματα στην κοινωνία και να αναπτύξουν πολιτική δυναμική τέτοια που θα τους καταστήσει ρυθμιστές του πολιτικού σκηνικού.
Η πολιτική της συμπίεσης, που ακολουθείται σε αυτή τη φάση, βοηθά μεν στη διαμόρφωση του δίπολου, παράλληλα όμως περιορίζει τον ωφέλιμο χώρο των μικρών, άρα και τη δυνατότητα των ισχυρών σχηματισμών να βρουν συμμάχους την επομένη των εκλογών. Ως εκ τούτου, αν τα δύο κυρίαρχα κόμματα δεν αλλάξουν στρατηγική, επιτρέποντας στο χώρο του κέντρου να αναζητήσει λύσεις και να διαμορφώσει το δικό του χαρακτήρα, τότε το πολιτικό ρίσκο θα ενισχυθεί, καθώς η προοπτική κυβερνησιμότητας ατονεί και το ενδεχόμενο διπλών εκλογών, που συνεπάγεται ενεργοποίηση της απλής αναλογικής, ενισχύεται.
