Μπορεί στη Βουλή οι κρίσεις να διαδέχονται η μία την άλλη, με την κυβέρνηση να αγωνίζεται παράλληλα σε όλα τα μέτωπα, αντιμετωπίζοντας εχθρική αντιπολίτευση, μέσα σε ένα άκρως πολωτικό πλαίσιο, αυξάνοντας το πολιτικό ρίσκο, αυτό όμως επιδρά θετικά(!) στην αποτίμηση του γεωπολιτικού κινδύνου, καθώς οι κοινωνικές αντιδράσεις απορροφώνται αποτελεσματικά, στην εθνική αντιπροσωπεία και η ανάγκη έκφανσής τους στους δρόμους περιορίζεται.
Παραδοσιακά, όταν το πολιτικό σύστημα δεν μπορεί να συμφωνήσει σε κοινή γραμμή στα εθνικά θέματα, η οδός των διαδηλώσεων αποτελεί εργαλείο εκτόνωσης της έντασης ή ακόμα και πολιτικής αποσταθεροποίησης. Όταν όμως, οι αντιδράσεις εκφράζονται κοινοβουλευτικά και τα εμπλεκόμενα κόμματα δεν εκφράζουν διάθεση εργαλειοποίησης της κοινωνίας, τότε η ένταση μπορεί ευκολότερα να παροχετευτεί και να αποκλιμακωθεί.
Με εξαίρεση τον Πάνο Καμμένο, ο οποίος τη προανήγγειλε ΄τη συμμετοχή τους στις διαδηλώσεις για το Σκοπιανό, η Νέα Δημοκρατία και το ΚΙΝ.ΑΛ, που επίσης διαφωνούν με τη Συμφωνία των Πρεσπών, δεν έχουν εκφράσει πρόθεση κοινωνικοποίησης της πολιτικής τους διαφωνίας, αν και επιχειρούν να καρπωθούν κάποια πολιτικά οφέλη απ’ αυτή.
Την ίδια στιγμή, όμως, ανησυχία προκαλούν οι προσπάθειες της Ρωσίας να δυναμιτίσει το πολιτικό σκηνικό και να ριζοσπαστικοποιήσει την ελληνική κοινωνία, αρχικά μέσω των θρησκευτικών καναλιών και εν συνεχεία με απευθείας δηλώσεις και παρεμβάσεις. Όπως έχουν δείξει έρευνες, κατ’ επανάληψη, ο φιλορωσισμός στην Ελλάδα, είναι εντονότερος από τον φιλοαμερικανισμό, ενώ οι ευρωσκεπτικιστικές τάσεις είναι σε άνοδο. Ο συνδυασμός της ενεργητικής προσπάθειας παρέμβασης της Ρωσίας, όπως αυτή εκφράζεται από τις ανακοινώσεις του ρωσικού υπουργείου Εξωτερικών και τις δηλώσεις του Βλάντιμιρ Πούτιν σε σέρβικη εφημερίδα, εφόσον βρουν πρόθυμους ανταποκριτές στην Ελλάδα, μπορεί να εξελιχθούν σε θρυαλλίδα που θα πυροδοτήσει ευρύτερες κοινωνικές αναταραχές που μπορούν να αποτελέσουν εν δυνάμει απειλή όχι μόνο για τη συγκεκριμένη κυβέρνηση, αλλά εν γένει για το πολιτικό κλίμα και την εθνική ατζέντα.
Για την ώρα η δράση των δυνάμεων αυτών φαίνεται ελεγχόμενη, υπάρχουν ωστόσο ενδείξεις που προκαλούν ανησυχία, όπως οι δηλώσεις του τέως υπουργού Άμυνας, Πάνου Καμμένου, που προανήγγειλε συμμετοχή στις διαδηλώσεις και άλλες δράσεις για την ανάσχεση εφαρμογής της Συμφωνίας των Πρεσπών, καθώς και ο σχηματισμός εθνικιστικών-ακτιβιστικών κινημάτων στις γκρίζες ζώνες μεταξύ λαϊκής δεξιάς και ακροδεξιάς.
Προβληματισμό, επίσης, προκαλούν οι διαδηλώσεις στη Σερβία, την Αλβανία, η πολιτική κρίση που έχει ξεσπάσει στο Κόσοβο και οι μεγάλες προσπάθειες που καταβάλλονται για τη διατήρηση της πολιτικής ομαλότητας και της κοινωνικής συνοχής στην πΓΔΜ. Η πρόσφατη εμπειρία του Μαυροβουνίου, την οποία υπενθύμισε ο Βλάντιμιρ Πούτιν, στη συνέντευξή του, ενόψει της επίσκεψης στη Σερβία, αποτελεί ένα ακόμα απευκταίο αλλά πραγματικό σενάριο που έχει καταγραφεί στην περιοχή.
Τούτων δοθέντων, το συλλαλητήριο που έχει προαναγγελθεί για τις 20 Ιανουαρίου, μετά την ψήφο εμπιστοσύνης και σε σκηνικό πόλωσης, δεν φαίνεται να εγκυμονεί ιδιαίτερους κινδύνους. Το ενδεχόμενο, όμως, εργαλειοποίησής του μέσω προσχεδιασμένων εκρήξεων έντασης, δεν μπορεί να αποκλειστεί. Η πίεση που έχουν επιβάλλει οι ελληνικές αρχές στην ακροδεξιά, με αποκορύφωμα τις συλλήψεις για ακροδεξιά τρομοκρατία και τις απελάσεις Ρώσων διπλωματών, φαίνεται ότι έχουν οδηγήσει στην καταστολή ενεργών δικτύων, υποβαθμίζοντας τις απειλές σε επίπεδο ανεξάρτητων και αποσυνδεδεμένων πυρήνων.
