Με το πολιτικό ρίσκο να βρίσκεται, βραχυχρόνια, στα ύψη, η κυβέρνηση και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αναζητούν μόνο τις κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες που θα επιτρέψουν τη συνέχιση της θητείας και την κύρωση της συμφωνίας των Πρεσπών, αλλά τη δυναμική εκείνη που θα μετατρέψει τάσεις και περιφερειακές συμπτώσεις σε μείζονες πολιτικές συγκλίσεις, σφυρηλατώντας την επόμενη μέρα, με ορόσημο τις αυτοδιοικητικές και ορίζοντα τις εθνικές εκλογές.
Το διαζύγιο με τους ΑΝ.ΕΛ, το κοινοβουλευτικό μωσαϊκό συγκλίσεων για την ψήφο εμπιστοσύνης και τη Συμφωνία των Πρεσπών, αποτελούν άξονες ενός ευρύτερου σχεδίου το οποίο έχει στόχο να δημιουργήσει τους χώρους και να θέσει τα διακυβεύματα, επί των οποίων το οι πολιτικές προσεγγίσεις θα αποτελέσουν συνεκτικές και ισχυρές βάσεις για τον επαναπροσδιορισμό του κεντρώου χώρου.
Σημειολογικά, η αποχώρηση του Πάνου Καμμένου αποτελεί τη σπονδή και την απόδειξη “έμπρακτης μεταμέλειας” του Αλέξη Τσίπρα, αν και προωθείται ως ολοκλήρωση του ταξιδιού.
Οι διεργασίες, αυτές, έχουν ξεκινήσει πολύ νωρίτερα, εκδηλώθηκαν πρώτα σε ευρωπαϊκό-ιδεολογικό επίπεδο, στο δρόμο που χάραξε ο Νίκος Πουλαντζάς, προς τη σύγκλιση ευρωκομμουνισμού και σοσιαλδημοκρατίας, με μια προσέγγιση realpolitik, η οποία καθιστά επιβεβλημένες συγκλίσεις, χώρων ως άμυνα στην άνοδο της ακροδεξιάς.
Το σκηνικό που δημιουργήθηκε στην Ευρώπη, δεν είχε, ωστόσο, άμεση απήχηση στην ελληνική πολιτική σκηνή, με αποτέλεσμα η κυβέρνηση να αναζητήσει πρωτοβουλίες όπως η αναθεώρηση του Συντάγματος και ο επαναπροσδιορισμός των σχέσεων Κράτους-Εκκλησίας για να αποδείξει την ειλικρίνεια των προθέσεων.
Η Συμφωνία των Πρεσπών, που θα μπορούσε να είναι το ιδανικό πεδίο για την εμπέδωση τέτοιων συμμαχιών, δεν προκρίθηκε εξαιτίας κακών χειρισμών και μικροπολιτικών συμφερόντων, απ’ όλες τις πλευρές. Ωστόσο, τώρα, εγαλειοποιείται για να αποτελέσει τη θρυαλλίδα που θα εκκινήσει την αλυσιδωτή αντίδραση που θα οδηγήσει στην βίαιη αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού.
Ενδείξεις, τάσεις και κατευθύνσεις αναδείχθηκαν, στην εκδήλωση “Το στοίχημα της Συμφωνίας των Πρεσπών”, όπου παρέστησαν σειρά προσωπικοτήτων από τον χώρο του Κέντρου και της Κεντροαριστεράς και από το βήμα ο Αλέξης Τσίπρας απηύθυνε προσκλητήριο σύγκλισης και συμπόρευσης.
Κοινοβουλευτικές ισορροπίες
Κλειδί για την εξασφάλιση των 151 «ναι» στην επικείμενη ψήφο εμπιστοσύνης, αποτελεί η Κοινοβουλευτική Ομάδα των Ανεξάρτητων Ελλήνων, αλλά και κάποιοι ανεξάρτητοι.
Ο Πάνος Καμμένος ξεκαθάρισε ότι οι ΑΝΕΛ αίρουν την εμπιστοσύνη τους προς την κυβέρνηση και ότι τα υπουργικά στελέχη θα πρέπει να υποβάλλουν την παραίτησή τους. Εναλλακτικά, θα διαγραφούν.
Η Κοινοβουλευτική Ομάδα των ΑΝΕΛ διαθέτει αρχικά επτά βουλευτές, αλλά όπως δήλωσε ο Πάνος Καμμένος ήδη η Έλενα Κουντουρά, ο Θανάσης Παπαχριστόπουλος, ο Κώστας Ζουράρις και όπως φαίνεται ο Βασίλης Κόκκαλης τάσσονται στο πλευρό της κυβέρνησης.
Αυτό αφήνει τον Πάνο Καμμένο, με την Μαρία Κόλλια-Τσαρουχά και τον Κώστα Κατσίκη.
Ο πρόεδρος των ΑΝ.ΕΛ έβαλε όμως και μια ασφαλιστική δικλείδα ώστε να μην αναγκαστεί να χάσει το όριο των πέντε βουλευτών. Διευκρίνισε ότι όποιος παραιτηθεί από τα κυβερνητικά ή θεσμικά αξιώματα αλλά υπερψηφίσει την κυβέρνηση, θα παραμείνει στην ΚΟ. Όπερ σημαίνει, ότι ο Κώστας Ζουράρις, παραμένει στην ΚΟ, κι’ έτσι οι ΑΝ.ΕΛ θα διατηρήσουν το status της ΚΟ, το οποίο, σύμφωνα με τον κανονισμό της Βουλής, απαιτεί την ύπαρξη πέντε βουλευτών.
Επίσης, την κυβέρνηση έχει ξεκαθαρίσει ότι θα στηρίξει ο βουλευτής του Ποταμιού Σπύρος Δανέλλης, ανεβάζοντας τον αριθμό των βουλευτών που διακηρυγμένα θα παράσχουν ψήφο εμπιστοσύνης σε 150 (εφόσον συνταχθεί και ο σιωπηρός κος Κόκκαλης).
Η κυβέρνηση τώρα, αναζητά έναν ακόμα, τουλάχιστον, κατά πάσα πιθανότητα από τους ανεξάρτητους, αλλά θα μπορούσε να υπάρξει και έκπληξη από συγγενή πολιτικό χώρο. Σε διαφορετική περίπτωση, η απουσία ενός βουλευτή ή και η ψήφιση παρών από κάποιους θα διευκόλυναν την κατάσταση, εφόσον δεν συγκεντρώνονται 151.
