Σε διαδικασία σχάσης βρίσκεται πλέον το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα, μετά την επίτευξη οροσήμων για την κυβέρνηση και ενόψει των ευρωεκλογών και των αυτοδιοικητικών εκλογών του 2019, καθώς ο διάδρομος που διαμορφώνεται είναι ιδανικός για trial and error πολιτικών σχημάτων, διασφαλίζοντας -παρά τον αναβρασμό και τη σκληρή ρητορική- πολιτική σταθερότητα.
Η προδιαγεγραμμένη κοινωνικο-πολιτική αναταραχή που προκάλεσε η Συμφωνία των Πρεσπών, είχε εδώ και καιρό κινητοποιήσει το πολιτικό προσωπικό και την κοινωνία, προκαλώντας αναβρασμό και διεργασίες, οι οποίες επιταχύνονται τόσο στο Κέντρο όσο και στη Δεξιά, με στόχο να κερδηθεί χρόνος για την ανάπτυξη νέων πολιτικών αφηγημάτων.
Διαβάστε επίσης: Προειδοποίηση κρίσιμων πολιτικών εξελίξεων
Παράλληλα, οι διαρροές για κατάθεση πρότασης διαχωρισμού κράτους-εκκλησίας από τον ΣΥΡΙΖΑ το Φθινόπωρο, στο πλαίσιο της διαδικασίας συνταγματικής αναθεώρησης, επιταχύνει τις πολιτικές εξελίξεις, ενώ σκληραίνει τις διαχωριστικές γραμμές Αριστεράς-Δεξιάς και πιέζει για τον προσδιορισμό του χαρακτήρα του κέντρου.
Οι σκληρές διαχωριστικές γραμμές που επιχειρούν να επαναφέρουν ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ δεν φαίνονται, τώρα, ικανές να παγιοποιήσουν δίπολο, γεγονός που ενθαρρύνει τα μικρότερα σχήματα να δοκιμάσουν τη δυναμική τους στις ευρωεκλογές και να αναζητήσουν κοινωνικές συγκλίσεις στις αυτοδιοικητικές.
Διαβάστε επίσης: Σκοπιανό, χρέος και μετα-Μνημόνιο προσδιορίζουν την επόμενη κυβέρνηση
Σε trump-card εξελίσσεται, όμως, το μεταναστευτικό, καθώς οι άγριες συγκρούσεις που προαναγγέλουν οι λαϊκιστικές ακροδεξιές κυβερνήσεις των V4 και της Ιταλίας, σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, θεωρείται ότι θα συμβάλλουν καθοριστικά στην αναμόρφωση της ατζέντας των συντηρητικών κομμάτων στην Ευρώπη, ενόψει των ευρωεκλογών.
Στοιχεία αυτού του μομέντουμ παρατηρούνται στη Γερμανία όπου ο κυβερνητικός συνασπισμός απειλείται από την υιοθέτηση μέρους της ατζέντας του εθνικιστικού Afd από τους Χριστανοκοινωνιστές, αδελφό κόμμα των Χριστιανοδημοκρατών της Μέρκελ. Στην Ιταλία η συγκυβέρνηση των λαϊκιστών-ευρωφοβικών Πέντε Αστέρων με τους εθνικιστές-ευρωσκεπτικιστές της Λέγκας του Βορρά, ακυρώνει de facto τη συμμαχία του Νότου και οδηγεί σε πυρηνικού τύπου αντιπαράθεση στην ΕΕ.
Διαβάστε επίσης: Ο οδικός χάρτης του Τσίπρα για τη συνάντηση Ευρωαριστεράς και Σοσιαλδημοκρατίας
Στην Ελλάδα οι πολιτικές αποφάσεις της κυβέρνησης, διαμορφώνουν σε μεγάλο βαθμό τον πολιτικό χαρακτήρα της αντιπολίτευσης, η οποία δεν έχει καταφέρει να επιβάλλει ρυθμό, αν και προηγείται δημοσκοπικά. Συνεπώς, η ανάδειξη θεμάτων που ενεργοποιούν και ευαισθητοποιούν το υπερδεξιό-εθνικιστικό κομμάτι της ΝΔ, έναντι του μετριοπαθούς, φιλελεύθερου κεντρώου χώρου, αναγκάζουν τον Κυριάκο Μητσοτάκη να παράσχει πολιτική κάλυψη στον κόσμο εκείνο, που αγανακτισμένος από την κρίση κρατιέται από την εθνικοπατριωτική προπαγάνδα. Η παρατεταμένη όμως δεξιά στροφή του προέδρου της Νέας Δημοκρατίας μεγαλώνει την απόσταση από το ΠΑΣΟΚ, το οποίο θα αποτελούσε ιδανικό κυβερνητικό εταίρο -στο σενάριο της μη επίτευξης αυτοδυναμίας.
Για τον Κυριάκο Μητσοτάκη το πρόβλημα είναι ότι οι κυβερνητικές επιλογές έχουν άμεσο αντίκτυπο στη βάση, με αποτέλεσμα όσο σκληραίνει η αντιπαράθεση, τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ να “κλειδώνει” τον αριστερό χώρο, ενώ η ΝΔ παρασύρεται από το ακροδεξιό ρεύμα, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τις εσωκομματικές ισορροπίες, ενώ πάντα υπάρχει ο κίνδυνος κόπωσης της κοινωνίας από τους υψηλούς τόνους σε θέματα που επιδρούν στην καθημερινότητα.
Η απότομη αριστερή στροφή του Αλέξη Τσίπρα, όμως, έχει διογκώσει τα εγνωσμένα προβλήματα ασυμβατότητας μεταξύ των κυβερνητικών εταίρων, οδηγώντας πλέον σε πρόβλημα συνοχής, το οποίο αν και είναι ευρέως αντιληπτό, δεν πιστοποιήθηκε κοινοβουλευτικά, δίνοντας πολιτικό χρόνο για την ανάπτυξη εναλλακτικών λύσεων και διαδρόμων εξόδου. Ήδη, οι εντεινόμενες πιέσεις από τα δεξιά, ανάγκασαν τον Πάνο Καμμένο να προαναγγείλει την αποχώρηση από την κυβέρνηση όταν η Συμφωνία των Πρεσπών κατατεθεί προς ψήφιση στη Βουλή, χωρίς όμως να σημαίνει ότι θα άρει την ψήφο εμπιστοσύνης, ειδοποιός διαφορά για την αποτίμηση του πολιτικού ρίσκου.
Διαβάστε επίσης: Νέες πολιτικές συμμαχίες ενόψει ευρωεκλογών
Η δήλωση αυτή, του Πάνου Καμμένου, έλυσε όμως και τα χέρια του Σταύρου Θεοδωράκη, με αποτέλεσμα να οδηγήσει με συνοπτικές διαδικασίες το Ποτάμι εκτός του Κινήματος Αλλαγής, ρήξη που είχε προαναγγελθεί από τη συνάντηση που είχε με τον Αλέξη Τσίπρα για τη Συνταγματική Αναθεώρηση και την ίδρυση Συμβουλίου Εθνικής Ασφάλειας.
Συνεπώς, το Ποτάμι έχοντας εκδηλώσει τη θετική του στάση για το Σκοπιανό και αποχωρώντας από το ΚΙΝ.ΑΛ μπορεί πλέον να στηρίξει σε ψηφοφορία στη Βουλή τη Συμφωνία των Πρεσπών, παίζοντας το ευρωπαϊκό χαρτί και κερδίζοντας πόντους ως καταλύτης πολιτικής σταθερότητας, καθώς εν συνεχεία είτε θα συμμετάσχει στηρίζοντας, είτε δια ψήφου ανοχής την κυβέρνηση για την ολοκλήρωση της τετραετίας.
Η προοπτική αυτή καλλιεργεί, παράλληλα, το έδαφος για νέες κοινοβουλευτικές και κοινωνικές συμμαχίες και προσχωρήσεις στο Ποτάμι. Τα στελέχη που θα ενσωματωθούν στην πρόοδο αυτής της περιόδου και με δεδομένες τις θέσεις του προέδρου, εκτιμάται ότι θα είναι αυτά που θα διαμορφώσουν το πολιτικό προφίλ του κόμματος, το οποίο θα δοκιμαστεί στις ευρωεκλογές.
