Σε φάση δημόσιας διαβούλευσης έχει τεθεί πλέον το Σκοπιανό, καθώς προλειαίνεται το έδαφος για την επίτευξη συμφωνίας στη βάση πολιτικής συνεννόησης, ενώ παράλληλα διαμορφώνονται οι ισορροπίες που θα επιτρέψουν τη σύγκλιση σε μεγάλο εύρος του πολιτικού συστήματος.
Η προετοιμασία του εδάφους ξεκίνησε με τη διαχείριση της ηχούς και του αντίκτυπου των δύο συλλαλητηρίων, ενώ ο ρόλος της συγκρουσιακής ακροδεξιάς κρατήθηκε υπό έλεγχο, ιδιαίτερα μετά τις συλλήψεις για ακροδεξιά τρομοκρατία και προετοιμασία επιθέσεων. Παράλληλα, η μέχρι τώρα περιορισμένη δραστηριοποίηση της Ρωσίας, όσον αφορά το Σκοπιανό, τουλάχιστον επί ελληνικού εδάφους, φαίνεται επίσης ότι βοήθησε στη διατήρηση συνθηκών κοινωνικής ηρεμίας.
Όπως είχε εξ αρχής επισημάνει το Crisis Monitor η συμμετοχή της Νέας Δημοκρατίας και της Εκκλησίας, αρχικά, στα συλλαλητήρια, ήταν όχι απλά ανεκτή, αλλά πολιτικά επιβεβλημένη, ώστε να μη χαθούν τα κοινωνικά ερείσματα, τα οποία θα εργαλειοποιηθούν, σε δεύτερη φάση, για τον έλεγχο και την παροχέτευση κοινωνικών αντιδράσεων. Τώρα φορείς και πολιτικοί οργανισμοί που κινούνται εντός των ορίων της συντεταγμένης Πολιτείας, θα επιμείνουν -καταγράφοντας- τις θέσεις τους, πλην όμως δεν θα αμφισβητήσουν τις κυβερνητικές αποφάσεις. Με τον τρόπο αυτό περιορίζεται το πεδίο δράσης εξωθεσμικών παραγόντων που θα μπορούσαν να καπηλευτούν το ζήτημα και να χειραγωγήσουν την κοινωνία με στόχο την πολιτική αποσταθεροποίηση και τον εκτροχιασμό της λύσης.
Συνεπώς η διαρροή και αναπαραγωγή ονομάτων, όπως αυτό της “Δημοκρατίας της Μακεδονίας του Ίλιντεν”, δεν μπορεί παρά να εντάσσεται στον γενικότερο σχεδιασμό, ο οποίος θα επιτρέψει την πολιτική προσέγγιση, αφού πρώτα εκτονωθεί η κοινωνική ένταση. Όπερ σημαίνει ότι για να υπάρξει πρόσφορο έδαφος για λύση στο εσωτερικό, κυρίως της Ελλάδας, θα πρέπει πρώτα η αντιπολίτευση να πείσει για την ικανότητά της να χαλαναγωγήσει την κυβέρνηση και να μη συρθεί απ’ αυτήν.
Με τον χρόνο να κυλάει αντίστροφα για την επίτευξη συμφωνίας μέχρι τη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ τον Ιούνιο, το ονοματολογικό, που αποτελεί το τελευταίο κεφάλαιο των διαπραγματεύσεων, πρέπει να αναδειχθεί με όρους σύγκρουσης που, εν τέλει, θα επιτρέψουν και στις δύο πλευρές να “καρπωθούν” μια πολιτική νίκη έναντι του αντιπάλου, ώστε να κατευναστεί το κομματικό ακροατήριο. Αν και το σενάριο αυτό κινείται στο άνω όριο της στρατηγικής διαχείρισης, στην πραγματικότητα δεν αποτελεί κάτι νέο, αλλά είθισται να χρησιμοποιείται σε περιστάσεις όπου απαιτείται η καλλιέργεια κλίματος.
