Δεν είναι μυστικό ότι ο Ντόναλντ Τραμπ υποτιμά τη διπλωματία των ανθρώπων και προτιμά αυτή των όπλων, το στίγμα αυτό έδωσε με τις πρώτες του πράξεις όταν προτίμησε την επίδειξη δύναμης στη Συρία με καταιγισμό πυραύλων, ενώ παράλληλα, στον πρώτο προϋπολογισμό του μειώνει τη χρηματοδότηση του υπουργείου Εξωτερικών κατά 39% έως το 2002 και αυξάνει τις αμυντικές δαπάνες.
Το μήνυμα είναι σαφές, οι ΗΠΑ εγκαταλείπουν τα τραπέζια των συνομιλιών και προετοιμάζονται για τα πεδία των μαχών. Αυτό προκύπτει άλλωστε ως πιθανότερο αποτέλεσμα της εμπρηστικής ρητορικής του νέου προέδρου των ΗΠΑ αλλά και της πολιτικής ανατροπής του status quo σε ιδιαίτερα εύφλεκτες περιοχές του πλανήτη, από τη Μέση Ανατολή μέχρι την Ανατολική Ευρώπη.
Το Crisis Monitor προσφάτως ανέδειξε την αναποτελεσματικότητα της διπλωματίας των πυραύλων, όποτε αυτή έχει χρησιμοποιηθεί αντί της παραδοσιακής διπλωματίας από τους Αμερικανούς προέδρους. Σήμερα αναδεικνύουμε τα προβλήματα της υποχρηματοδότησης της διπλωματίας.
Σύμφωνα με τα στοιχεία του προϋπολογισμού των ΗΠΑ, το υπουργείο Εξωτερικών είναι υποχρεωμένο να αντιμετωπίσει σημαντικές περικοπές στη χρηματοδότησή του έως το 2022, αν και παραδοσιακά υπολείπεται σε δαπάνες έναντι άλλων τομέων, επιτυγχάνοντας τη μεγαλύτερη κατανομή πόρων, επί Μπαράκ Ομπάμα, το 2014 οπότε και τα κονδύλια του προϋπολογισμού που απορρόφησε έφτασαν στο 0,78%
Ωστόσο, καλείται να αντιμετωπίσει μείωση στο 0,37% έως το 2022, ήτοι από τα 29,4 δισ. σε 17,8 δισ. δολάρια θα αποτελούσε περιστολή πόρων κατά 39,5%.
Ένας από τους βασικούς λόγους για τον περιορισμό του προϋπολογισμού του υπουργείου Εξωτερικών μπορεί να φανεί πολύ εμφανής, καθώς ο Τραμπ εξελέγη με το μότο “America First” και συνεπώς η κατανομή των κεφαλαίων αλλάζει, καθώς η εξωτερική πολιτική δεν αποτελεί πλέον προτεραιότητα.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν περάσει και στο παρελθόν φάσεις απομόνωσης και εσωστρέφειας. Μετά την κάπως διστακτική του είσοδο τους στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο (1914-1918), εν συνεχεία αποσύρθηκαν από την ενεργό διεθνή σκηνή. Ωστόσο, ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος (1939-1945) τις έβαλε, έστω και μετά βίας στο παιχνίδι. Από τότε οι ΗΠΑ έχουν ακολουθήσει σταθερά πολιτική διεθνούς υπερδύναμης αναλαμβάνοντας και τις υποχρεώσεις που απορρέουν από αυτό το ρόλο, ιδιαίτερα μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης.
Η αλλαγή όμως του γεωστρατηγικού δόγματος των ΗΠΑ από εξωστρεφές σε εσωστρεφές συμπίπτει με την αναθεώρηση του κινεζικού και τις επεκτατικές τάσεις της Ρωσίας, δημιουργώντας συνθήκες ουσιαστικής ανατροπής του status quo, διαδικασία που μπορεί να γεννήσει νέες εντάσεις.
