Δυναμική ευρείας κλίμακας ανακατατάξεων διαμορφώνεται στο εγχώριο πολιτικό σκηνικό, ενώ ο χρόνος πυκνώνει και οι εξελίξεις δοκιμάζουν τη συνοχή κομμάτων και σχηματισμών, θέτοντας παράλληλα την κοινωνία αντιμέτωπη με πολλαπλά και φλέγοντα ζητήματα που άπτονται θεμελιακών δημοκρατικών και εθνικών αξιωμάτων. Τεχνικά, η προσπάθεια από κοινού αντιμετώπισης μετώπων τη στιγμή που πνέουν ισχυροί άνεμοι προς πολλές κατευθύνσεις μπορεί τελικά να οδηγήσει σε πολυδιάσπαση δυνάμεων και αποτελέσματα κατώτερα των προσδοκιών.
Η χρονική σύμπτωση ασύνδετων, πολιτικών και εθνικών θεμάτων υπό τη σκιά κλίματος πόλωσης που τροφοδοτείται από πολιτικές στρατηγικές, σύγκρουση εξουσιών και την αναδιάταξη του τοπίου στα media, δημιουργούν αίσθηση εκμετάλλευσης της συγκυρίας, δημιουργώντας κίνδυνο αποδυνάμωσης της ιδεολογικής βάσης της αντιπαράθεσης επί κορυφαίων ζητημάτων σε μικροπολιτικό πίνγκ-πονγκ. Από στρατηγικής άποψης η πόλωση κρίνεται έως και επιβεβλημένη, ως προληπτικό μέτρο για την ενεργητική διαχείριση πιθανώς αποσταθεροποιητικών τάσεων, που με εξωτερική βοήθεια θα μπορούσαν να δυναμιτίσουν το πολιτικό σκηνικό, πλήττοντας τις σχέσεις της Ελλάδας με συμμάχους και εταίρους. Η πολυδιάσπαση, όμως του ήδη πολωμένου σκηνικού με μέτωπα που διεμβολίζουν τη συνοχή παρατάξεων γεννά κινδύνους που είναι δυναμικά αδύνατο να προβλεφθεί η εξέλιξή τους.
Οι δυναμικές που αναπτύσσονται στην κοινωνία και την ευρύτερη πολιτική σκηνή, έχει προσφάτως αποδειχθεί ότι δρουν καταλυτικά στη διαμόρφωση πολιτικών θέσεων από τους κομματικούς σχηματισμούς, ιδιαίτερα όταν οι πολιτικές ηγεσίες αντιμετωπίζουν εσωτερικές πιέσεις. Συνεπώς, το σκηνικό καθίσταται ευεπίφορο σε εξωθεσμικές και εξωτερικές εν γένει παρεμβάσεις. Ως εκ τούτου, οι προβλέψεις χαρακτηρίζονται από ριψοκίνδυνες έως και επικίνδυνες. Όπως αποδείχθηκε από τα δυο συλλαλητήρια και τις δημόσιες διαφοροποιήσεις ταγμένου πολιτικού προσωπικού, ως προς το Σκοπιανό και τις ελληνοτουρκικές σχέσεις, η διατήρηση της πολιτικής συνοχής βρίσκεται σε άμεση συνάρτηση με το κλίμα στην κοινωνία και τις τάσεις που τελικά εκδηλώνονται -ακόμα και εκτονωτικά- σε μαζικό επίπεδο.
Η απροκάλυπτη ενεργή εμπλοκή ξένων δυνάμεων και υπερεθνικών σχηματισμών στα εν εξελίξει ανοιχτά πολιτικά και εθνικά μέτωπα περιπλέκει έτι περαιτέρω το σύνθετο και πολυπαραγοντικό σκηνικό, θέτοντας τις προσπάθειες σταθεροποίησης του συστήματος εν αμφιβόλω, λόγω της σφοδρότητας της σύγκρουσης.
Συνεπώς, η διακριτά διαφοροποιημένη διαχείριση πολιτικού προσωπικού και κοινωνικών τάσεων στο πλαίσιο πολωμένου κλίματος και με θολό ορίζοντα, είναι ένα ιδιαίτερα προβληματικό σενάριο καθώς ενέχει μεγάλες αβεβαιότητες και παίζει με εικασίες, η επιβεβαίωση των οποίων δεν εξαρτάται από πολιτικές διεργασίες. Η εμπλοκή στις πολιτικοκοινωνικές ζυμώσεις, δε, του κοινού περί δικαίου αισθήματος εισάγει και τη Δικαιοσύνη ως παράγοντα του προβλήματος άρα και της λύσης, διευρύνοντας τον κύκλο αλληλεπιδράσεων και πιθανών εμπλοκών.
Υπ’ αυτό το πρίσμα η εμμονική διατήρηση των διαχωριστικών γραμμάτων μεταξύ χρονικά αλληλοεπικαλυπτόμενων πολιτικών και εθνικών μετώπων καθώς και η δημιουργία “αντιπυρικών ζωνών” ώστε να επιτευχθεί ανεξάρτητη διαχείρισή τους, είναι ενδεχομένως η μόνη οδός η οποία μπορεί να οδηγήσει σε λύσεις που δεν θα τραυματίσουν την κοινωνική συνοχή και τα πολιτικά ερείσματα στο κοινωνικό πεδίο. Σε διαφορετική περίπτωση το ενδεχόμενο εμφράγματος στις ήδη ασθενείς σχέσεις κομμάτων-κοινωνίας μπορεί να προσφέρει τον απαραίτητο μοχλό πίεσης για την αποσταθεροποίηση της χώρας και του πολιτικού συστήματος, υποσκάπτοντας την προοπτική ανάδειξης της Ελλάδας σε παράγοντα σταθερότητας στην περιοχή.
