Επιτυχημένο, ως προς τους παρεμπίπτοντες στόχους και σκοπούς απ αυτούς που αρχικά διακήρυτταν οι διοργανωτές του, μπορεί να κριθεί το συλλαλητήριο, καθώς η ενεργός συμμετοχή της Εκκλησίας από τη μια και η προσπάθεια διεύρυνσης του πολιτικού χώρου με την ανάδειξη του Μίκη Θεοδωράκη, αποτέλεσαν καθοριστικούς παράγοντες ενίσχυσης της δυναμικής του, ενώ τα media που “έθεσαν υπό την αιγίδα τους” την εκδήλωση την χαρακτήρισαν “αντικυβερνητική”, συνάδοντας με το αφήγημα του προέδρου της αξιωματικής αντιπολίτευσης και υποσκάπτοντας την όποια δυνατότητα να χρησιμοποιηθεί η μαζικότητα ως εθνικό μέτωπο.
Με δεδομένο ότι το Σκοπιανό βρίσκεται σε πρώιμη φάση κοινωνικοπολιτικής ωρίμανσης στο εσωτερικό, με ενδεικτικό αλλά όχι δεσμευτικό ορίζοντα πενταμήνου για τη λύση του και με το κλίμα εντός της χώρας να βελτιώνεται αναπόφευκτα, λόγω της -έστω και υποτυπώδους- αναπτυξιακής δυναμικής καθώς και της προοπτικής βελτίωσης των συνθηκών, το συλλαλητήριο αντιμετωπίζεται ως μια ακόμη ελεγχόμενη κοινωνική έκρηξη, η οποία αν και αρκετά ισχυρή δεν αντεπεξήλθε στις προσδοκίες.
Διαβάστε επίσης: Σκοπιανό: Φτιάχνουν πολιτικό panic room για τις κοινωνικές αντιδράσεις
Το σκηνικό που διαμορφώνεται μετά από τρεις εβδομάδες διαπραγματεύσεων, δύο συλλαλητήρια, πολιτικές συγκρούσεις και την έντονη εμφανή και παρασκηνιακή κινητικότητα των διεθνών παραγόντων, μπορεί να χαρακτηριστεί ως ελεγχόμενο ναρκοπέδιο. Όπως φαίνεται, από τις έως τώρα εξελίξεις, η δυναμική της αντίδρασης, οι πολιτικές ισορροπίες και οι εσωκομματικές αντιπαραθέσεις στο συντηρητικό πόλο ορίζουν τα ακρότατα όρια κλιμάκωσης, σε συνάρτηση με τις κυβερνητικές βλέψεις της αντιπολίτευσης και την προοπτική της χώρας στις ευρωατλαντικές δομές.
Διαβάστε εδώ όλες τις εξελίξεις για το Σκοπιανό
Η ενεργοποίηση της Εκκλησίας και ο πύρινος χαιρετισμός του Μίκη Θεοδωράκη έδωσαν την αίσθηση υπέρβασης στενών ιδεολογικών ορίων και πολιτικών γραμμών, τις οποίες επανέφερε στη συνέχεια η πολιτική και επικοινωνιακή διαχείρισή του από τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης και τα media που επέλεξαν να διεκδικήσουν ρόλο “χορηγού επικοινωνίας”.
Από κυβερνητικής πλευράς, το συλλαλητήριο, ήταν ένα ακόμη stress test και παράλληλα μέτρηση δυναμικής του αντίπαλου φάσματος, πριν ξεκινήσουν να αποτυπώνονται στην κοινωνία οι θετικές εξελίξεις στο μέτωπο της οικονομίας και η πολιτική σταθερότητα. Συνεπώς προσφέρει τη δυνατότητα να αφουγκραστεί το Μαξίμου την κοινωνία, καθώς και να αποτιμήσει τα όρια των αντιπάλων του, ώστε να επαναξιολογήσει τη στάθμιση του παράγοντα κοινωνία.
Η δυναμική του συλλαλητηρίου και τα “μπόσικα” της ΝΔ
Για τους διεθνείς παίχτες που έχουν δεδηλωμένα συμφέροντα, το συλλαλητήριο αποτέλεσε μια ακόμη “ελεγχόμενη έκρηξη” η οποία αν και ισχυρή δεν είναι αρκετή για να εκτροχιάσει τη διαδικασία επίλυσης του ονοματολογικού. Αποτελεί όμως μια σοβαρή αίσθηση της κοινωνικής διείσδυσης των παραγόντων που αντιμάχονται τη λύση και της προοπτικής ενδυνάμωσής του κοινωνικού ερείσματος. Η συμμετοχή της Νέας Δημοκρατίας υπό το πρίσμα αυτό, κρίνεται θετική -μέχρι αποδείξεως του εναντίου- καθώς δεν επέτρεψε την ταύτιση της κίνησης με τη Ρωσία και τα φερέφωνά της στο εσωτερικό.
Σε αυτό το σημείο, αξιολογούνται οι δηλώσεις του Κυριάκου Μητσοτάκη, πριν και μετά το συλλαλητήριο, που αποφεύγει συστηματικά να τοποθετηθεί επί του ονοματολογικού, επικεντρώνοντας στην “ενιαία και αδιαίρετη” λύση. Για να αποκωδικοποιηθεί ορθά η θέση του αρχηγού της Νέας Δημοκρατίας χρειάζεται να συμπληρωθούν στο παζλ τα κομμάτια των επαφών με τον διεθνή παράγοντα, καθώς ο ίδιος συναντήθηκε με τον πρέσβη των ΗΠΑ στην Αθήνα και ο τομεάρχης Εξωτερικών, Γιώργος Κουμουτσάκος με τον ειδικό διαπραγματευτή του ΟΗΕ, Μάθιου Νίμιτς.
Πολιτικά, η εμπλοκή της Νέας Δημοκρατίας, μπορεί να έχει μικροκομματικά και εσωμοκομματικά κίνητρα, αποτελεί ωστόσο καίρια παρέμβαση οριοθέτησης της υπερβατικής δυναμικής, διατήρησης της κομματικής ταυτότητας σημαντικής μερίδας των συμμετεχόντων και πρόληψης της ταύτισής τους στον κατώτερο πολιτικό παρονομαστή, που ήταν η ακροδεξιά. Σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση εικόνας, ενδυνάμωση του μηνύματος και της ηχούς του συλλαλητηρίου διαδραματίζουν τα social media, όπου το αποτύπωμα αποδεικνύεται -όπως αναμενόταν- εντονότερο του φυσικού, η δυναμική υπερτονίζεται και οι αντιπαραθέσεις ενισχύουν τη φλόγα.
Η διατήρηση και έκταση της δυναμικής απ αυτό το σημείο κρίνεται ως αποτέλεσμα της συνάθροισης της προκληθείσας αντιπαράθεσης και της διάθεσης της Νέας Δημοκρατίας να αποτελέσει εκφραστή αυτού του πόλου. Ο δεύτερος παράγοντας, ωστόσο, έχει φυσικούς, πολιτικούς διεθνείς και εσωκομματικούς περιορισμούς, καθώς αν η δυναμική αυτή υποσκάψει την προοπτική επίτευξης συμφωνίας και οδηγήσει εν τέλει σε αδιέξοδο τις διαπραγματεύσεις, τότε τα διεθνή ερείσματα της ηγετικής ελίτ της ΝΔ θα απομακρυνθούν, χρεώνοντας παράλληλα πολιτική αναποτελεσματικότητα και αντισυμμαχική συμπεριφορά, οδηγώντας σε νέο κύκλο πολιτικών διεργασιών και ενδεχομένως ανακατατάξεων.
Η προοπτική αλλαγής σκυτάλης στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας σε μια τέτοια περίοδο θα ενδυναμώσει περαιτέρω την κυβέρνηση, η οποία ήδη επενδύει στην ανάδειξη του εσωτερικού ρήγματος στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ενώ με δεδομένο το κλίμα πόλωσης που θα ήδη αναπτύσσεται ως απόρροια της μικροπολιτικής εκμετάλλευσης εθνικών ζητημάτων, η κατάσταση μπορεί εύκολα να υποσκάψει την κυβερνητική προοπτική, φέρνοντας σε ευθεία αντιπαράθεση φράξιες μεταξύ τους και τον σχηματισμό με τον κόσμο που επέλεξε να εκφράσει από τη μια και τους συμμάχους-εταίρους από την άλλη.
Υπ αυτό το πρίσμα οι κινήσεις της Νέας Δημοκρατίας αποσκοπούν στην πολιτική κάλυψη του κόσμου και στην προσπάθεια πρόληψης εκροών, καθώς και ενίσχυσης του κοινωνικού της ερείσματος στο φυσικό-προνομιακό της χώρο. Γεωπολιτικά, υιοθετώντας -ατύπως- αυτό τον ρόλο η Νέα Δημοκρατία επιτυγχάνει να έχει θετική παρέμβαση στις εξελίξεις ως χρήσιμος παίκτης, ξεφεύγοντας από τα στενά όρια του ουραγού της κυβερνητικής πολιτικής στην οικονομία.
Η θέση του ΣΥΡΙΖΑ και ο προοδευτικός πόλος
Η κυβέρνηση και ο ΣΥΡΙΖΑ εκμεταλλευόμενοι την όποια δυναμική της λαϊκής αντίδρασης αποκτούν de facto ένα διαπραγματευτικό χαρτί, το οποίο όμως δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν ενεργά, καθώς σε μια τέτοια περίπτωση παραδίδουν τα κλειδιά στους διαχειριστές αυτού του πόλου, που ανεξαρτήτως εσωτερικών εντάσεων, δεν θα συγχωρήσουν τέτοια πολιτική υπαναχώρηση.
Αντιθέτως, σε αυτή τη φάση ο ΣΥΡΙΖΑ, ως πολιτική δύναμη και η κυβέρνηση έχοντας την πρωτοβουλία των κινήσεων και τη δυνατότητα να διαμορφώσει το πολιτικό τοπίο ηγεμονικά, φαίνεται ότι τίθενται επικεφαλής του προοδευτικού πόλου, ο οποίος αναζητά σημεία επαφής και χώρο, θέλοντας να εκπέμψει διακριτό πολιτικό στίγμα. Αυτό καταδεικνύεται από την ηχηρή απουσία τόσο της Δημοκρατικής Συμπαράταξης, όσο του ΚΚΕ και του Ποταμιού από το συλλαλητήριο, καθώς και από την αρθρογραφία προβεβλημένων στελεχών στον εγχώριο και διεθνή Τύπο.
Έτσι, ξεκαθαρίζει με μεγάλη σαφήνεια το πολιτικό σκηνικό, αν και ακόμη ο κουρνιαχτός δεν έχει κατακαθίσει, δίνοντας νόημα και δυναμική στα -διαψευσθέντα- σενάρια πολιτικών εξελίεξεων που έριξε στην πολιτική αρένα το Μαξίμου, θέλοντας να διατηρήσει υπό έλεγχο την επκοινωνιακή ανταρσία του κυβερνητικού εταίρου, των Ανεξάρτητων Ελλήνων.
