Σε παγίδα διαρκούς έντασης που φθείρει πολιτικά τον ίδιο και βάζει “στόχο” στις πλάτες των στενών του συνεργατών περιορίζοντας τα περιθώρια αυτονομίας και ανεξαρτησίας, ενώ ταυτόχρονα εντείνει τον διχασμό στην αμερικανική κοινωνία, φαίνεται ότι έχει μπει ο Ντόναλντ Τραμπ.
Ανάλυση
Ο πρόεδρος των ΗΠΑ κινούμενος στη λογική της επιβολής της πολιτικής και θεσμικής του ισχύος επί των media, των υπηρεσιών ασφαλείας και πληροφοριών συγκρούεται και ανταποδίδει κάθε διαρροή, ισχυρισμό και λαμβάνει θέση σε κάθε γεγονός.
Με τον τρόπο αυτό σύρεται σε επικίνδυνες ατραπούς όπου εκθέτει τους συνεργάτες του, επωμίζεται σημαντική πολιτική και προσωπική φθορά και αναγκάζεται να κυνηγάει φαντάσματα χρησιμοποιώντας τον πολιτικό προβολέα που του δίνει η θέση του.
Τα μηνύματα που στέλνει όμως δρώντας παρορμητικά και ρεβανσιστικά είναι ακριβώς τα αντίθετα από αυτά που ο ίδιος θα ήθελε να στείλει, καθώς αποδεικνύουν την αδυναμία ελέγχου του μηχανισμού, την αντιπαλότητα στο εσωτερικό και τη βαθιά διαίρεση στην κοινωνία.
[graphiq id=”7LdKlp7JMKp” title=”Η αποδοχή του Ντόναλντ Τραμπ” width=”700″ height=”534″ url=”https://w.graphiq.com/w/7LdKlp7JMKp” ]
Η προσωπική επίθεση στον Μπαράκ Ομπάμα με την επίκληση στοιχείων από ακροδεξιό site και η απαίτηση για διερεύνηση του θέματος από τη Γερουσία χωρίς ωστόσο να υπάρχουν στοιχεία, ήταν μια κίνηση πολιτικής απελπισίας αντεκδίκησης αμέσως μετά την αναγκαστική εξαίρεση του Τζεφ Σέσιονς από τις έρευνες του FBI για τις σχέσεις ανθρώπων του Τραμπ με τη Ρωσία κατά την προεκλογική περίοδο.
Το τελικό αποτέλεσμα περιορίζει τη δυνατότητα του προέδρου των ΗΠΑ να ελέγχει τις εξελίξεις των ερευνών και αυξάνει τις πιθανότητες αρνητικών εκπλήξεων, τις οποίες θα πληροφορείται πλέον με μεγάλη καθυστέρηση. Σε αυτό πρόβλημα η απάντηση του Ντόναλντ Τραμπ ήταν μια προσπάθεια παράλληλης διερεύνησης του Μπαράκ Ομπάμα ώστε να “τρομάξουν” οι αντίπαλοί του και να ακυρώσουν τη δική τους έρευνα.
Αυτό που κατάφερε όμως τελικά ήταν τη γενική κατακραυγή από την κοινότητα των μυστικών υπηρεσιών, την αποδοκιμασία των media, την ανάπτυξη νέων διχαστικών για την αμερικανική κοινωνία, θεωριών συνωμοσίας και τη δημιουργία εικόνας ασυνάρτητου κράτους στο εξωτερικό.
Τεχνικό νοκ-άουτ
Ο Ντόναλντ Τραμπ κατάφερε να θέσει εαυτόν στο μικροσκόπιο των ξένων ηγετών και υπηρεσιών πληροφοριών, να γίνει ο αδύναμος κρίκος της μεγαλύτερης δύναμης, να αποδείξει ότι δεν έχει την αποδοχή του μηχανισμού του και ότι θα χρειαστεί να παλέψει και να συγκρουστεί για να το πάρει. Τα μηνύματα αυτά αποδυναμώνουν τον ρόλο των ΗΠΑ διεθνώς και του ίδιου του προέδρου της χώρας.
[graphiq id=”jbb0KaGbppH” title=”Οι αντιδράσεις ξένων ηγετών στην εκλογή Τραμπ” width=”700″ height=”573″ url=”https://w.graphiq.com/w/jbb0KaGbppH” ]
Τα στοιχεία αυτά αποτελούν όπλα στη φαρέτρα των αντιπάλων του, καθώς πλήττεται η διεθνής εικόνα του Ντόναλντ Τραμπ, αποδυναμώνεται η ισχύς του και οι διεθνείς συνομιλητές του θα επιδιώξουν σκιώδης και παράλληλες συμφωνίες αντί για ευθείες πολιτικές.
Στην πραγματικότητα όσο πιο μεγάλη είναι η ένταση της αντιπαράθεσης του Ντόναλντ Τραμπ με την κοινότητα των υπηρεσιών πληροφοριών και τα media τόσο πιο καθαρό το μήνυμα της αδυναμίας του να ελέγξει το σύστημα στο εσωτερικό της χώρας του.
Η κυριαρχία της εικόνας ενός διχασμένου και αυτονομημένου μηχανισμού υπηρεσιών πληροφοριών και στρατιωτικών περιορίζει το εκτόπισμα του ίδιου του Ντόναλντ Τραμπ στο εξωτερικό, καθώς οι συνομιλητές θα αναζητήσουν εξασφαλίσεις και από το ανεξέλεγκτο κομμάτι του συστήματος διοίκησης των ΗΠΑ προκειμένου να διασφαλίσουν την πλήρη εφαρμογή των συμφωνιών.
[graphiq id=”luTFPFjlddz” title=”Οι θέσεις του Ντόναλντ Τραμπ σε μείζονα ζητήματα” width=”700″ height=”810″ url=”https://w.graphiq.com/w/luTFPFjlddz” ]
