Με τη διαπραγμάτευση κολλημένη στο ίδιο σημείο επί μήνες τώρα και την ιδέα του αυτόματου μηχανισμού δημοσιονομικής προσαρμογής να υλοποιείται από ελληνικής πλευράς, η λύση δεν μπορεί παρά να βρίσκεται σε έναν ακριβώς ίδιο μηχανισμό και στο επίπεδο του χρέους.
Η δημιουργία ενός τέτοιου εργαλείου θα επιτύγχανε νέο επίπεδο πολιτικών ισορροπιών μεταξύ ΔΝΤ-Γερμανίας και ΗΠΑ, ενώ παράλληλα θα βοηθούσε καταλυτικά στη διαχείριση του πολιτικού κόστους και στην Ελλάδα.
Ο μηχανισμός αυτός θα ενεργοποιεί ρήτρες αποπληρωμής των ελληνικών δανείων προς το ΔΝΤ από τον ESM, χρησιμοποιώντας τα κονδύλια που είχαν εγκριθεί για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών.
Ο μηχανισμός αυτός θα τίθεται σε ισχύ όταν η Ελλάδα επιτυγχάνει τους δημοσιονομικούς στόχους στις δαπάνες αλλά δεν θα καλύπτει το πρωτογενές πλεόνασμα λόγω αστοχίας των φορολογικών εσόδων.
Με τον τρόπο αυτό διασφάλιζεται το ηθικό κριτήριο -που μετ επιτάσεως- θέτει η Γερμανία για την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, ενώ εξασφαλίζεται και ο όρος διαχειρισιμότητας του χρέους και βιωσιμότητας του προγράμμτος.
Παράλληλα μια τέτοια στυμφωνία θα αποτέλεσει ευρωπαϊκή εξασφάλιση για τα δάνεια του ΔΝΤ, δίνοντας πολιτικό και τεχνικό χώρο στην Κριστίν Λαγκάρντ να μειώσει τα επιτόκια, ακόμα και αναδρομικά, συμβάλλοντας άμεσα στη μείωση του χρέους.
Με βάση τις προβλέψεις του ΔΝΤ και της ΕΚΤ ο εφικτός στόχος για πρωτογενές πλεόνασμα ανέρχεται στο 1,5-1,8% του ΑΕΠ, που πρακτικά σημαίνει ότι ο ESM θα αναγκαστεί να καλύψει με τα προεγκεκριμένα κεφάλαια -για την ανακεφλαιοποίηση των τραπεζών- τα δάνεια του ΔΝΤ, καθώς η ετήσια τρύπα υπολογίζεται στα 4 δισ.
Στην πραγματικότητα πρόκειται για το αποτέλεσμα ενός ακόμα blame-game όπου ΔΝΤ και Γερμανία αναγκάζονται να δημιουργήσουν έναν οικονομικό μηχανισμό για την εξασφάλιση των πολιτικών ισορροπιών.