Το πολιτικό σκηνικό στην Ελλάδα βρίσκεται στα πρόθυρα της αυτανάφλεξης. Σκάνδαλα γνωστά, υποβόσκουσες έρευνες και υπερυψηλοί τόνοι, συνθέτουν ένα ιδιαίτερα εκρηκτικό μίγμα, το οποίο επικάθεται στα ήδη φλέγοντα εθνικά θέματα. Η πολιτική αντιπαράθεση, όμως, δεν κινείται εντός των συνηθισμένων ορίων, καθώς πλήττονται πρόσωπα πολύ κοντά στους αρχηγούς, ενεργοποιούνται ακραία πολωτικοί μηχανισμοί και η δυναμική που αναπτύσσεται κινδυνεύει να καταστεί αναπόδραστη.
Οι υψηλών τόνων, με ευθείες βολές κατά κορυφαίων στελεχών, ακόμα και των αρχηγών, αντιπαραθέσεις, φαίνεται ότι έχουν “σηκώσει φρύδι” στον διεθνή παράγοντα. Η εμπλοκή μάλιστα της πρεσβείας του Ισραήλ στην πολιτική σύγκρουση, τη στιγμή που η Άγκυρα εργαλειοποιεί κάθε πιθανή εστία, αποτελεί ιδιαίτερα ανησυχητική ένδειξη. Δεν είναι άλλωστε τυχαία η χαμηλή απόδοση της επίσκεψης του Κυριάκου Μητσοτάκη στο Ισραήλ και του Νίκου Δένδια στην Αίγυπτο, καθώς και το πρόβλημα άμεσης πρόσβασης που αντιμετωπίζει ο ΣΥΡΙΖΑ, σε μηχανισμούς στο εξωτερικό.
Οι διοικητικές δομές, των ΗΠΑ, της ΕΕ, της Ρωσίας και του Ισραήλ έχουν από μέρες κινητοποιηθεί ζητώντας επιπλέον πληροφορίες για την κατάσταση στην Ελλάδα. Σενάρια ανασχηματισμού, πρόωρων εκλογών κυκλοφόρησαν εκ νέου. Η διαπραγματευτική θέση της κυβέρνησης επιδεινώθηκε, ενώ σύμμαχοι και εταίροι ενέτειναν τις πιέσεις για την ετεροβαρή υλοποίηση συμφωνηθέντων, λαμβάνοντας ταυτόχρονα αποστάσεις ασφαλείας.
Σε όρους social media, οι δηλώσεις των πολιτικών, θα ήταν status και οι αντιδράσεις, emoticons, διαμορφώνοντας την ακόλουθη εικόνα “RTErdogan likes this” και “οι χρήστες EU and State Department are feeling sceptical”, καθώς και “Israel is angry”
Πολιτικό κλίμα
Τα σκάνδαλα της κρατικής χρηματοδότησης των media από την σημερινή κυβέρνηση και των επαφών κορυφαίων υπουργών της προηγούμενης με επιχειρηματίες, υπό ιδιάζουσες συνθήκες, έχουν μια κοινή συνισταμένη: Περνάνε μέσα από το Μαξίμου. Ως εκ τούτου αποτελούν συμμετρικές απειλές για τους αρχηγούς Κυριάκο Μητσοτάκη και Αλέξη Τσίπρα.
Η πολιτική αντιπαράθεση, λοιπόν, έχει χαρακτηριστικά ανταποδοτικότητας, αποπροσανατολισμού και πόλωσης, τα οποία δεν είναι καινούρια. Οι επιθέσεις στον στενό πυρήνα των κυβερνητών όμως, ακόμα και όταν είναι συγκυριακές ή ευκαιριακές γεννούν -σχεδόν πάντα- πρόσθετο και οριακό πολιτικό κίνδυνο. Τη δεδομένη χρονική στιγμή, το οριακό -πρόσθετο- ρίσκο, όμως, θα μπορούσε να προκαλέσει εκρήξεις, με διαστάσεις εθνικά επιζήμιες. Μπορεί τα δύο κόμματα εξουσίας να θέλουν να αποφύγουν το ενδεχόμενο συνδιαχείρισης των εθνικών θεμάτων και τους απόλυτα χαμηλούς τόνους που οδηγούν σε ταύτιση στα μάτια της κοινής γνώμης, τέτοιες εντάσεις όμως, μπορούν να καταστούν ανεξέλεγκτες εν ριπή οφθαλμού.
Σε διαφορετική χρονική περίοδο και γεωπολιτική συγκυρία, η αντιπαράθεση αυτή θα ήταν τυπική, θα μπορούσε να εξασθενήσει και να σβήσει στον πολιτικό χρόνο και οι ηγέτες να κάνουν τον “λογαριασμό”. Σήμερα, με τον χρόνο για τα εθνικά θέματα να μετράει αντίστροφα, την Ευρώπη εκτός βηματισμού, ενώ οι ΗΠΑ κινδυνεύουν να εξελιχθούν από γεωπολιτική σταθερά σε πηγή αβεβαιότητας, τα περιθώρια για αρρυθμίες στο εσωτερικό είναι ανύπαρκτα.
Η πολιτική σταθερότητα, στην Ελλάδα, ορίζεται από τη δυνατότητα κυβέρνησης και μείζονος αντιπολίτευσης να διαχειριστούν εσωτερικά και συνεκτικά πολιτικές κρίσεις. Η πλασματική εικόνα ευφορίας που δημιούργησε η μεθοδευμένη ατονία των media, υπονομεύει τη δυνατότητα των κομμάτων να αντιμετωπίσουν εγκαίρως υποβόσκουσες ή διαφαινόμενες κρίσεις.
Τώρα, ενώ η Ελλάδα προετοιμάζεται για διαπραγματεύσεις με την Τουρκία, οικοδομώντας μέτωπα επί θεμάτων και παρέχοντας ανταποδοτικά οφέλη, η επίτευξη συναίνεσης μεταξύ των κορυφαίων πολιτικών δυνάμεων, ενισχύει την αξιοπιστία και διευρύνει το γεωπολιτικό εκτόπισμα της Ελλάδας. Η ανάφλεξη στο πολιτικό σκηνικό, όμως, δημιουργεί εύλογες ανησυχίες για πολιτικές υπαναχωρήσεις από κυβέρνηση και αντιπολίτευση. Ο κίνδυνος μετάστασης της πολιτικής σύγκρουσης στα εθνικά θέματα είναι όχι απλά υπαρκτός αλλά ορατός.
Οι εκθέσεις για τις εξελίξεις στην Ελλάδα, μεταξύ άλλων, συμπεραίνουν ότι η κλιμάκωση της πολιτικής αντιπαράθεσης, θα δημιουργήσει -με μεγάλη βεβαιότητα- ρηγματώσεις στην εξωτερική πολιτική. Ο Νίκος Δένδιας, έχει κατ επανάληψη καταστήσει σαφές, ότι η έλλειψη πολιτικήε συνεννόησης και αποδοχής κοινών κανόνων στην κριτική της εξωτερικής πολιτικής, αποτελούν deal breaker για την προώθηση λύσεων στα εθνικά θέματα.
Συνεπώς, κρείττον το σιγάν.
