Δυναμική νέων αναταραχών στην Ανατολική Μεσόγειο δημιουργεί η κίνηση της Ρωσίας να λύσει τα χέρια των ενεργειακών της εταιριών για συνεργασία με την Τουρκία σε γεωτρήσεις υδρογονανθράκων στην περιοχή, καθώς με δηλώσεις του, ο υπουργός Ενέργειας Αλεξάντερ Νόνβακ, στις 26 Ιουλίου, ξεκαθάρισε ότι εφόσον μια τέτοια επένδυση είναι οικονομικά βιώσιμη, τότε μπορεί να αναπτυχθεί.
Οι δηλώσεις του Ρώσου υπουργού έρχονται ταυτόχρονα με την ανακοίνωση της εξαίρεσης της Ελλάδας από τον Turkish Stream και πριν -τότε- την επίσκεψη του Έλληνα υπουργού Εξωτερικών, Νίκου Δένδια, στο Ισραήλ, αλλά μετά το μπαράζ επαφών που είχε με Αμερικανούς αξιωματούχους και ενόψει της επίσκεψης του Κυριάκου Μητσοτάκη στην Κύπρο. Επίσης, χρονικά, η ανακοίνωση έρχεται τη στιγμή που τα τουρκικά γεωτρύπανα που βρίσκονται εντός της κυπριακής ΑΟΖ έχουν αποψιλωθεί από πλοία υποστήριξης, καθώς η Ολλανδία συναίνεσε με την ΕΕ στην αλληλεγγύη υπέρ της Κύπρου και άλλες χώρες που διέθεταν επίσης εταιρίες με συμβόλαια υποστήριξης υπαναχώρησαν μετά την έκδοση ευρωπαϊκών ενταλμάτων σύλληψης για το προσωπικό από την Κύπρο.
Η απόφαση της ρωσικής κυβέρνησης, στην ουσία ανοίγει το δρόμο και για την ενεργοποίηση και της συμφωνίας που υπεγράφη το 2017 μεταξύ της ιρανικής Ghadir Exploration & Production Company, της ρώσικης Zarubezhneft και της τουρκικής Unit International. Σύμφωνα με τα όσα προβλέπονται στο κείμενο της συμφωνίας, το σύνολο των εταίρων θα επενδύσει σε αναπτυξιακά σχέδια που αφορούν στο πετρέλαιο και το φυσικό αέριο.
Παράλληλα, όμως, η κίνηση της Ρωσίας, βγάζει τη Μόσχα από τις σκιές, αποκαλύπτει τον αποσταθεροποιητικό της ρόλο στην ανατολική Μεσόγειο και διευρύνει το στρατηγικό χαρακτήρα της συμμαχίας με την Τουρκία, ενώ στην Ουάσιγκτον συνεχίζεται το μπρα-ντε-φερ Γερουσίας Λευκού Οίκου για τις κυρώσεις στην Άγκυρα, μετά την αγορά των S-400.
Οι καλά μελετημένες κινήσεις της Ρωσίας, φαίνεται ότι σηματοδοτούν μια νέα εποχή στην ευρύτερη περιοχή, καθώς πλέον η αντιπαράθεση της Μόσχας με τις ΗΠΑ και την ΕΕ και στην Ανατολική Μεσόγειο είναι γεγονός, δημιουργώντας ένα ιδιαίτερα ρευστό και ευμετάβλητο γεωπολιτικά, γεωοικονομικό-ενεργειακό μέτωπο. Δεδομένου ότι η Ρωσία δεν ξεκαθαρίζει αν θα επιτρέψει στις εταιρίες της να παράσχουν τεχνογνωσία και υποστήριξη σε δραστηριότητες εντός της κυπριακής ΑΟΖ και της ελληνικής υφαλοκρηπίδας, αλλά με αναφορές, στις δηλώσεις Νόβακ, για τις διαφιλονικούμενες περιοχές στην Τουρκία, την Ελλάδα, την Κύπρο, τον Λίβανο και το Ισραήλ, είναι προφανές ότι στόχος της ρωσικής πρωτοβουλίας είναι η πρόκληση έντασης.
Γεωστρατηγικά, πάντως, η διακήρυξης της πολιτικής βούλησης της Μόσχας για συμμετοχή των ρωσικών εταιριών σε γεωτρήσεις με την Τουρκία, σε συνδυασμό με το αδιέξοδο για τις κυρώσεις κατά της Τουρκίας στην Ουάσιγκτον και τη στάση αναμονής που τηρεί η ΕΕ, είναι πιθανό να οδηγήσουν σε νέα κλιμάκωση της τουρκικής προκλητικότητας, καθώς ο Ταγίπ Ερντογάν νιώθει πλέον ισχυροποιημένος και με νέες δυνατότητες στη διάθεσή του.
Γεωπολιτικά, η διαμάχη ΗΠΑ-Ρωσίας διαχέεται και στην Ανατολική Μεσόγειο, περιλαμβάνοντας τον ανατολικό ενεργειακό διάδρομο της ΕΕ, εντάσσοντας τον ως αντιστάθμισμα στο μπρα-ντε-φερ για τον Nord Stream 2, τον οποίο επιχειρούν με κάθε τρόπο να εκτροχιάσουν οι ΗΠΑ.
