Σενάρια που θέλουν την Άγκυρα να εξετάζει εναλλακτικές λύσεις απο Ρωσία και Κίνα, στην περίπτωση που ναυαγήσει η αγορά των αμερικανικών μαχητικών F-35, έχουν κυκλοφορήσει ξανά τις τελευταίες ημέρες, “απαντώντας” σε δηλώσεις Αμερικανών αξιωματούχων για νέα ομάδα χωρών που θα συμμετάσχει στο πρόγραμμα, υποκαθιστώντας την Τουρκία.
Οι αμερικανό -τουρκικές σχέσεις στο πλαίσιο αυτό χαρακτηρίζονται από εκατέρωθεν δηλώσεις και προαναγγελίες που δείχνουν τις δύο πλευρές να εμμένουν στις αρχικές τους θέσεις, ενόψει της συνάντησης του Ντόναλντ Τραμπ και του Ταγίπ Ερντογάν στην Ιαπωνία στο περιθώριο της Συνάντησης Κορυφής του G-20 στα τέλη Ιουνίου, όπου και θα συζητήσουν για το επίμαχο ζήτημα.
Οι διαρροές απόψεων Τούρκων αξιωματούχων και δημοσιευμάτων του τουρκικού Τύπου για αντικατάσταση των αμερικανικών F- 35, είτε με τα ρωσικά μαχητικά πέμπτης γενιάς Su -57, είτε με τα κινέζικα Shenyang J-31, φαίνεται να εντάσσονται στο πλαίσιο επικοινωνιακών κινήσεων με στόχο να δείξει η Άγκυρα στην Ουάσιγκτον ότι εξετάζει εναλλακτικές και εκτός της αμερικανικής αμυντικής βιομηχανίας. Οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν επιθυμούν η Τουρκία να προσδεθεί αμυντικά στο “άρμα” της Ρωσίας, καθώς θεωρούν ότι διακυβεύονται τα εθνικά τους συμφέροντα. Ο Ταγιπ Ερντογαν από την πλευρά του κατέστησε σαφές ότι η συμφωνία για τους S-400 είναι ολοκληρωμένη και ότι η Τουρκία θα ξεκινήσει να παραλαμβάνει σύντομα μέρη του ρωσικού αντιαεροπορικού συστήματος.
Ωστόσο, το γεγονός ότι η Τουρκία είναι κράτος -μέλος του ΝΑΤΟ περιπλέκει την κατάσταση, αν τελικά η Τουρκία δεν πετύχει συμφωνία με τους αμερικανούς για τα F-35. H αγορά είτε ρωσικών Su – 57, είτε κινεζικων J-31, δεν θα είναι συμβατή με τα τουρκικα μαχητικά δυτικής κατασκευής και τα συστήματα που τα υποστηρίζουν. H αμερικάνικη Lockheed Martin επισημαίνει ότι περίπου δώδεκα πρωτότυπα Sukhoi Su-57 είναι επιχειρησιακα και μόνο δύο κινέζικα J-31, ενώ μέχρι σήμερα έχουν παραχθεί περισσότερα από 400 μαχητικά F-35, καταδεικνύοντας αδυναμίες παραγωγικού μοντέλου των άλλων χωρών και δυσκολίες, σε ενδεχόμενο εκτέλεσης μεγάλων παραγγελιών.
Συνεπώς, το σενάριο είναι μάλλον απίθανο να υλοποιηθεί, καθώς αλλάζει εντελώς το χρονοδιάγραμμα και η Τουρκία θα χάσει, πιθανότητα την στρατηγική υπεροχή, ενώ και τεχνικά πρόκειται για πρόκληση μεγάλου μεγέθους που απαιτεί αλλαγή νοοτροπίας και σχεδιασμού των αμυντικών υποδομών της χώρας.
