Κινδύνους για την Ελλάδα και την Κύπρο, που δεν είναι ορατοί δια γυμνού οφθαλμού αναδεικνύει η αναζωπύρωση της έντασης στην Ουκρανία και η διάχυσή της στη Θάλασσα του Αζόφ, όπως αυτή προσδιορίζεται από το επεισόδιο στον Πορθμό του Κέρτς, καθώς η ανάγκη χαλιναγώγισης της ρωσικής βουλιμίας αυξάνει τις απαιτήσεις για νατοϊκές ναυτικές δυνάμεις στην περιοχή, αλλά εγγενείς περιορισμοί ενισχύουν τη γεωπολιτική και στρατηγική θέση της Τουρκίας, η οποία, με τη σειρά διεκδικεί ανταλλάγματα σε άλλα πεδία.
Έτσι, ενώ τα Βαλκάνια δοκιμάζουν τα όρια ανοχών και αντοχών με διαρκείς και πολλές φορές συντονισμένες διαδηλώσεις που διολισθαίνουν κατά καιρούς στα όρια κοινωνικών αναταραχών, η ένταση ανεβαίνει και στην Ανατολική Ευρώπη, ενώ η όποια προοπτική αντιμετώπισης της ρωσικής “βουλιμίας” στη Μαύρη Θάλασσα, μπορεί να έχει έμμεσο ή ακόμα και άμεσο αντίκτυπο στην Ανατολική Μεσόγειο.
Η Συμμαχία σε μια προσπάθεια να αποδείξει την ισχυρή της βούληση απέναντι στη Ρωσία και να επαναβεβαιώσει την εμπιστοσύνη των χωρών της Βαλτικής, προωθεί δόγμα ενίσχυσης της παρουσίασης της ναυτικής παρουσίας, το οποίο ωστόσο συναντά σοβαρούς περιορισμούς εξαιτίας αφενός της απροθυμίας των ευρωπαϊκών χωρών να αυξήσουν τις αμυντικές τους δαπάνες και αφετέρου λόγω της συνθήκης Μοντρό, του 1936, που θέτει όρια στην παραμονή και τη δυναμικότητα πολεμικών πλοίων ξένων χωρών στη Μαύρη Θάλασσα.
Το NATO, θέλοντας να αποδείξει εμπράκτως τη νέα θέση του στέλνει τον Μάρτιο στο λιμάνι της Οδησσού τη φρεγάτα USS Donald Cook, που διαθέτει ισχυρή αεράμυνα, ενώ τον Φεβρουάριο στην περιοχή βρισκόταν μια ομάδα ναρκαλιευτικών πλοίων του NATO (SNMCMG 2) με επικεφαλής το γερμανικό FSG Werra. Τον Ιανουάριο, σε περιπολία στη Μαύρη Θάλασσα εκτελούσε το αμερικανικό ελικοπτεροφόρο USS Fort McHenry και πριν από αυτό, τον Δεκέμβριο το βρετανικό αναγνωριστικό HMS Echo ήταν στην Οδησσό.
Η παρουσία του αντιτορπιλικού Donald Cook, όμως, δείχνει τη σαφή πρόθεση και βούληση αναβάθμισης του επιπέδου της παρουσίας του NATO στην περιοχή, στέλνοντας ηχηρό μήνυμα προς τη Μόσχα, τη στιγμή μάλιστα που η σφαίρα επιρροής της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας επεκτείνεται περιλαμβάνοντας το Μαυροβούνιο το 2018 και αποστέλλοντας πρόσκληση ένταξης στη Βόρεια Μακεδονία μετά τη Συμφωνία των Πρεσπών.
Ωστόσο, ο στόχος του NATO για αύξηση και αναβάθμιση της παρουσίας το στη Μαύρη Θάλασσα δεν είναι εύκολα επιτεύξιμος, καθώς η Τουρκία που είναι η μοναδική χώρα που μπορεί να παίξει αυτό το ρόλο στην περιοχή, δεν φαίνεται διατεθειμένη να το πράξει, καθώς έχει προσεγγίσει τη Ρωσία και διεκδικεί ανταλλάγματα από τις ΗΠΑ, την ΕΕ και το NATO σε άλλα επίπεδα και ιδιαίτερα στην Ανατολική Μεσόγειο και το Αιγαίο.
Ακόμα όμως και να μπορέσει το NATO να διαθέσει δυνάμεις στην περιοχή από άλλες περιοχές ή με αύξηση συμμετοχής άλλων χωρών, δεν θα είναι σε θέση να αντισταθμίσει ουσιαστικά τη ρωσική απειλή, επίσης η ενισχυμένη και διαρκής παρουσία θα αποτελεί μονίμως τριβής με τη Ρωσία, ενώ παράλληλα θα κινείται στα όρια αμφισβήτησης διεθνών συμβάσεων, προοπτική που ενδιαφέρει ιδιαίτερα το Κρεμλίνο, το οποίο επιζητά τη διολίσθηση αυτή για να νομιμοποιήσει τις δικές υπερβάσεις.
Όπως προβλέπει η Montreux, του 1936, για το «καθεστώς των στενών», οι δραστηριότητες του ΝΑΤΟ περιορίζονται στην περιοχή, ενώ της Τουρκίας όχι. Η συμφωνία έδωσε στην Τουρκία πλήρη κυριαρχία επί του Βοσπόρου, ενώ τα πολεμικά πλοία κρατών που δεν συνορεύουν με τη Μαύρη Θάλασσα δεν επιτρέπεται να μένουν εκεί περισσότερο από 21 ημέρες, ενώ ελέγχεται και η δυναμικότητα των πλοίων, γεγονός που δεν επιτρέπει την είσοδο της ναυαρχίδας του αμερικανικού 6ου στόλου στην περιοχή, που θα μπορούσε να αποτελέσει ισχυρή επίδειξη δύναμης.
