Ο Εμάνουελ Μακρόν (23,43%) και η Μαρίν Λεπέν (22,27%) προκρίνονται στον δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών στις 7 Μαΐου, σύμφωνα με τα τα αποτελέσματα που μεταδίδει το Γαλλικό Υπουργείο Εσωτερικών με την καταμέτρηση να φτάνει άνω του 78% της επικράτειας.
Τα αποτελέσματα του πρώτου γύρου δεν προσφέρουν εκπλήξεις και συγκινήσεις, ενώ εντύπωση συμμετοχή που έφτασε το 69,42%, σύμφωνα με το υπουργείο Εσωτερικών, εμφανίζοντας μικρή κάμψη από το 70,59% του 2012.
Η Γαλλία βρίσκεται στο μέσω κοσμογονικής πολιτικής αλλαγής βιώνοντας μάχη προσωπικοτήτων στο εσωτερικό της. Η εθνικιστική πλευρά της που ξυπνά λόγω των οικονομικών προβλημάτων και της γερμανικής επικυριαρχίας στην ΕΕ και ευρωπαϊκός-αναγεννησιακός της χαρακτήρας που φαίνεται να έχει χάσει τον προσανατολισμό και κάποιες φορές και το όραμά του, αναμετρώνται.
Το εκλογικό αποτέλεσμα επιβεβαιώνει τη διαίρεση του Σοσιαλιστικού κόμματος, κληρονομιά, του Φρανσουά Ολάντ και της αδυναμίας του να ενώσει και να κατευθύνει, οδήγησε σε παταγώδη αποτυχία του Μπενουά Αμόν, με κορυφαία στελέχη όπως ο πρώην πρωθυπουργός Μαουνέλ Βάλς να στηρίζουν τον Μακρόν.
Στον δεύτερο γύρο βέβαιη θεωρούνταν εξ αρχής η εκλογή όποιου υποψηφίου θα βρίσκονταν απέναντι στη Λε Πεν, ενώπιον του φόβου παράδοσης της εξουσίας στην ακροδεξιά και του κινδύνου εξόδου από την ΕΕ. Υπ αυτό το πρίσμα η συσπείρωση όλων των υποψηφίων που δεν θα περάσουν γύρω από τον Εμάνουελ Μακρόν έχει ήδη ξεκινήσει.
Αν και αρκετοί αναλυτές σπεύδουν να εκτιμήσουν ότι ο κύβος στη Γαλλία ερρίφθη, κάτι τέτοιο απέχει παρασάγγας από την πραγματικότητα, καθώς μετά τις προεδρικές εκλογές ακολουθούν οι βευλευτικές τον Ιούνιο, όπου με χαμηλότερη ένταση και με τις πολιτικές δυνάμεις σε διαδικασία ανασύνταξης, το ενδεχόμενο επικράτησης του Εθνικού Μετώπου της Λε Πεν, δεν φαντάζει καθόλου απίθανο, γεγονός που θα μπορούσε να οδηγήσει σε πολιτικό έμφραγμα τη χώρα.
Αντιστοίχως επικίνδυνη θα ήταν και η επικράτηση των αριστεριστών εκεί, καθώς το Κοινοβούλιο θα καλούνταν να ελέγχει τον πρόεδρο με μικρότερο ρίσκο και με διάθεση επίδειξης δύναμης.
Τα τρομοκρατικά πλήγματα, η μετανάστευση, η υψηλή ανεργία και η αποδόμηση του κοινωνικού κράτους εναποθέτουν μια τεράσκια σκιά πάνω από το μέλλον της Γαλλίας. Ο πρώτος γύρος των προεδρικών εκλογών σήμερα ολοκληρώθηκε με σαφές μήνυμα από την άνοδο της ευρωφοβικού Εθνικού Μετώπου της Μαρίν Λεπέν και της συντηρητικής-ριζοσπαστικής Αριτεράς υπό τον Ζανν-Λυκ Μελανσόν.
[infogram id=”french_elections_2017″ prefix=”cWd” format=”interactive” title=”French Elections 2017″]
Ο δεύτερος γύρος την επόμενη εβδομάδα αναμένεται να αποδείξει ότι οι Γάλλοι θέλουν αλλαγή αλλά όχι σεισμό, επιβεβαιώνοντας ότι το συντηρητικό στοιχείο έχει επικρατήσει και ότι θέλουν πιο πολύ να αλλάξουν την ΕΕ παρά να δυναμιτίσουν τη χώρα τους.
Μεταπολεμικά η Γαλλία διαμόρφωσε την εθνική της στρατηγική σε τρεις πυλώνες:
- Μια ισχυρή συμμαχία με τη Γερμανία για την εγκαθίδρυση της ειρήνης στην Ευρώπη. Με τη Γερμανία καθημαγμένη και διαιρεμένη, τη Βρετανία εξαντλημένη το Παρίσι πειθαναγκάστηκε να αναλάβει ρόλο αρχιτέκτονα και πρωτομάστορα της νέας Ευρώπης. Η Γαλλία αποτέλεσε την πολιτική, πολιτιστική και οικονομική ατμομηχανή της ευρωπαϊκής ανοικοδόμησης, ενώ ταυτόχρονα προσπαθούσε να τιθασεύσει τις εξάρσεις τόσο των ΗΠΑ όσο και της Ρωσίας.
- Η δεύτερη προτεραιότητα της Γαλλίας ήταν η υπεράσπιση της ανεξαρτησίας της Εξωτερικής της πολιτικής, ενώ πιέζονταν τόσο από την Ουάσιγκτον όσο και από τη Μόσχα να πάρει θέση στον ψυχρό πόλεμο. Υπό τον Ντε Γκωλ η Γαλλία οριοθέτησε τη σχέση της με τη Μόσχα, εγκατέλειψε το στρατιωτικό σκέλος του NATO και έθεσε veto στην ένταξη της Βρετανίας στην ΕΟΚ.
- Ο Ντε Γκωλ κατάφερε, τέλος, να πετύχει την αναμόρφωση του πολιτικού συστήματος της Γαλλίας εισάγοντας μια μικτή προεδρική Δημοκρατία, με πρόεδρο που αρχικά εκλέγονταν για επτά χρόνια (στη συνέχεια μειώθηκε στα 5) και ξεχωριστές κοινοβουλευτικές εκλογές. Με αυτό τον τρόπο διασφαλίστηκε η συνέχεια του κράτους μετά από έναν σχεδόν αιώνα εύθραυστων πολιτικών ισορροπιών και διαρκώς ανατρεπόμενων κυβερνητικών συνασπισμών.
Στο εν τω μεταξύ η Γαλλία βίωσε τον Μάη του 68, όταν η εσωτερική της ανατροπή αποτέλεσε το έναυσμα για το επόμενο στάδιο της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης-ενοποίησης.
Σε μια αντίστοιχη φάση, τηρουμένων των αναλογιών, φαίνεται να βρίσκεται τώρα όπου μέσα από τη μάχη με τη γερμανική Ευρώπη που τροφοδοτεί τον γαλλικό συντηρητισμό και με γονίδια του ισχυρού αυτοκρατορικού-διεθνιστικού DNA της καλείται να δείξει το δρόμο για την αναμόρφωση της κουρασμένης Ευρώπης την οποία εγκατέλειψε η Βρετανία και η οποία πλαγιοκοπείται από ΗΠΑ και Ρωσία στο πλαίσιο ενός ακύρηχτου νέου ψυχρού πολέμου.
Τώρα όμως η Κίνα έχει αναβαθμισμένο διεθνή ρόλο, η Μέση Ανατολή φλέγεται, η Αφρική είναι περισσότερο ασταθής από ποτέ και οι διεθνείς παράγοντες που παίζουν καθοδηγούν τις εξελίξεις δεν φαίνεται να έχουν ουσιαστικά μακροπρόθεσμους σχεδιασμούς.
Το αποτέλεσμα των προεδρικών εκλογών στη Γαλλία τώρα και των βουλευτικών τον Ιούνιο, πριν από τις γερμανικές εκλογές του Σεπτεμβρίου αναμένεται να δώσουν την πρώτη αίσθηση της επόμενης ημέρας για ολόκληρη την Ευρώπη.
Οι αγορές και οι αντιδράσεις τους, δεν αποτελούν ουσιαστική παράμετρο σε αυτή τη συλλογιστική, γιατί όπως αποδείχθηκε τόσο από την εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ όσο και από το Brexit, οι μεγάλες χώρες δίνουν κατευθύνσεις και οι αγορές προσαρμόζονται σε αυτές.
Η γαλλική κοινωνία όμως καλείται να επιλέξει μεταξύ ηγετών περιορισμένου διαμετρήματος και εν μέσω ιδιαίτερα αρνητικού περιβάλλοντος, κατάσταση που απέχει αισθητά από αντίστοιχες κομβικές στιγμές στη γαλλική ιστορία όπου οι ελπίδες α-ακόμα και σε περιόδους διαίρεσης- εναποτέθηκαν σε ισχυρές προσωπικότητας με εθνικό και διεθνές εκτόπισμα.
[infogram id=”___2017-806034555″ prefix=”Zzd” format=”interactive” title=”Γαλλικές Προεδρικές Εκλογές 2017″]
